Firuzan

Yüreğini parçalar
neredeyse akşam
yıldızı yorgun kırmızı
giderilmez pişmanlıklar
eflatun bir keder bırakarak

yangın korkusu
ağzı hüzün mavi
elleri soğuk saydam
upuzun gülümsemesi
bile ne kadar acılı

sanki gözyaşları
dudaklarında
yalnızlığa saklanması
kaçıp dünyalılardan
besbelli
çünkü duygusallığı
onlardan farklı

sen yalnızlığına
varır varmaz
yağmuru durduracaklar
ustura ağzı poyraz
mavi bir karanlık
süt çıplaklığını
örtecek kadar

senin için olduğunu
asla bilinmeyecek
yapraklarını
birden dökecek dutlar

durmadan
hayal değiştiriyorduk
oysa senle
çetrefil bir hayat
kuruyorduk
herkesin korktuğu

yanıldığımız herşeyi
birden isteyerek
yalnızlıkların en dibinde

sararmış yaprakların
usulca savrulduğu
köprüler yıkıldı
artık kendimleyim
onu çok arıyorum
yalnızlığımdan mı
bilinmez

gecenin ırmağında
yüzüyor zambaklar
tedirgin gülümser
iki beyaz
martıdır ellerin

hiç olmasan da
mutlaka varsın
ne kadar da mahzun

rüzgarsız tek
yaprak kımıldamaz
bir havada
mavisi kaç türlü
bir gökyüzü
çıplak omuzlarında güneş
herşey eskisi gibi
hiçbir şey değişmemiş

uyandım
bu mavi sonsuzluğun
huzursuzluğunda
içimde büyüyen boşluğun
tek sebebi var
senin yokluğun

ay karanlık
sular kesildi
kapı kapandı
ben artık
sen değilim

her yanına
çiçek yağmış
erik ağacının
neresinden baksan
ben akşam olmuşum
yapraklarım dökülüyor

Mehmet Özgür Ersan Yeldeğirmeni 07.02.2014