Gazze' nin çığlığı

"..Orda bir Gazze var uzakta gitmezsek de görmezsek de o Gazze bizim Gazzemizdir(!)...

Bıçakla kesilmiş bir aşkın hamileriydi çıplak yürekleri, dolunayın ışığından bile ürker olmuştu gözleri ve beklemekten yorulmuş elleri... Bir çocukluk macerası sanıp kaçtıkları füzeler, alacaklısı olmuştu o minnacık yüreklerinin... Yankılanırken samanyolunda sessiz çığlıkları, görünmez bir ağıt olmuştu figanları ve lal olmuştu sanki yer, gök, taş tüm arş-ı ala...

Yalnızca kumsalda uzanmış cansız bedenleriyle, kumdan kale yapan çocukları ve enkazda bebeğini arayan anneleriyle değil tüm dünyanın katil sükunetiyle de bir kez daha can veriyordu o sonsuz masumiyetleri: yine yokluğa mahkum ediliyor tüm ümitleri ve siliniyordu yeryüzünden ayak izleri. Ve tekerrür eden o kahredici vedalarıyla "hoşçakalın dünyamı hudutlarla bölüp üzerine derin manalar yükleyen bez parçalarının malikleri, işte terk ediyorum ülkenizi" diyen o son bakışları...

Yine tarihin kanlı mazisine bir yaprak düşer, üzerinde kısa bir not;

"  Ve bir kez daha kuma gömüldüler duyulmaz, görünmez ve bilinmez tüm renkleriyle..."

Ve Gazze' nin çocukları yani Rojava' nın, Kobani' nin, Şırnak' ın, Somali' nin, Kosova' nın ve daha ismi duyulmayan nice halkların kader yoldaşları...