Geceye sözüm var

Susuyorum gece, tüm şüpheli anların boynuma kement atmasından bıktım. Acemice susmayı deniyorum. İstiyorum. Arzu ediyorum. Beni susturacak aklıma yalvarıyorum, önünde gittikçe alçalıyor, alçalıyor, bir alçağın ikiyüzlülüğüyle önünde terbiyesizce eğiliyorum. Sussam ne olacak, sadece dilim işlemeyecek, ne ruhum ve kafam dinlenmek nedir bilmeyecek. Öfkem azdıkça azacak. İçimden binbir küfürler yağacak, lağım sularının pis köpüklerine karışacak. Yine kendi kendime, en kısık ve yapmacıklı emin ses tonumla " hiç bu kadar nefret etmemiştim, hiç bu kadar incinmemiştim" diyeceğim. Üstelik bunun beterini milyonlarca kez yaşamışken, bunu bile bile, kendimi kandırmaya çalışacağım. Mavinin en koyusu şahittir ki!..

Şimdi senin de, zifirinin de... en derinine doğru dalıp, orada kalmak ve orada... var. Ama. Senin pozlarından, asık suratlı maskenden de usandım. Devamlı yıldız kaymasından, ayın ağlamaklı boynu bükük, acınası halinden... Tiksindim. Böyle gecelerde, gece beni hiç anlamıyor.