Geçmiş denen beynimin tuttuğu günlük

Geçmiş her an açılabilecek bir kitap gibi duruyor beynimizin raflarında. Bazen isteyerek açıyoruz onu. Okuyoruz satır satır. Bazen elimize alıp tekrar bırakıyoruz yerine. Bazen istemeden düşüveriyor yere açılıyor hiç istemediğimiz bir sayfası. Geçmiş biz yaşadıkça hep kendine satırlar ekliyor. Daha sonra tekrar tekrar okunmak üzere.

Kendi geçmişiniz sizin başucu kitabınızsa o zaman sevdiğinizin kitabını merak etmeye başlıyorsunuz. Korkuyorsunuz. Herkesin sadece kendi kitabını okuyabildiğini biliyorsunuz. Öğrenemeyeceğinizi bile bile araştırmaya çalışıyor. Acaba şu an hangi sayfası açık diye merak ederken sorduğunuz sorularla, aslında siz açılmasına neden oluyorsunuz kitabın sayfalarının. Acaba diyorsunuz hiç unutmadığı bir sayfa var mı ? Hiç unutmadığı, okumaya bıkmadığı, hep açık kalan bir sayfa… Kendi açık sayfalarınız geliyor aklınıza sonra. En çok okuduğunuz sayfalar, en çok açmaya çekindikleriniz… Onun da böyle sayfalarının olduğunu bilmek sizi o kadar rahatsız ediyor ki hiç kazanılamayacak bir mücadeleye giriyor ve kendi sayfanızın bir daha hiç açılmamama ihtimali olmasına rağmen kurcalıyorsunuz el yordamıyla sevdiğinizin defteri zannettiğiniz oyuncakları.

Acabalar beyninizin içinde dolaşıyor size huzur vermiyorlar. Onu kaybetme ihtimalinizin olduğunu en çok bu zamanlar aklınıza geliyor. Eski bir sayfada takılıp kalacak ve oradan tekrar yazılmaya başlayacak defteri zannediyorsunuz. Korkuyorsunuz. Çok korkuyorsunuz. Bu korku sizi her gece uykusuz bırakıp kendi bölümünüzün başına kadar geri gidip tekrar tekrar aynı bölümleri okumanıza neden oluyor. Hayatınız bu tekrarlarla geçiyor. Geçmişinden vazgeçemeyen siz, önünüzü göremiyor ve sizi içine çeken ayrılık kuyusunun girdabına çoktan girmiş olduğunuzu fark edemiyorsunuz. Ta ki kuyunun başından kuyunun dibinde elindeki kitabı karıştıran size bakan sevdiğinizin gözlerindeki rahatlama ve huzuru görene kadar…

O zaman anlıyorsunuz ki sizin bölümünüzü bitirmiş sevdiğiniz yeni bir bölüme başlamak üzere gidiyor. Kendi defteriniz kucağınızda yapayalnız kalıyorsunuz…

resim: Van Gogh (Starry Night)