Üzeri tozla kaplı anılar

Bazen uzun zamandır görmediğiniz bir arkadaşla gelip konuk oluyor anılar sohbetinize. Unuttuğunuz, yok saydığınız, geçmişte kaldı deyip geçtiğiniz herşey bir bir karşınıza çıkıyor. Bazılarına gülümsüyor, bazılarını görmekten dolayı rahatsız oluyorsunuz. Konuşurken fark ediyorsunuz ki bu olayları yaşayan siz ve şimdiki siz hiç benzemiyor birbirine. Şaşırıyorsunuz, en çok buna şaşırıyorsunuz…

Aslında o kadar uzun zaman geçmedi üstünden tüm bunların nasıl oldu da unutmuşum diye yalancı bir hayıflanma cümlesi çıkıyor ağzınızdan. Bir ismi hatırlayamamak gibi bir şey değil aslında bir tomar anıyı yok farzetmek. Ama siz öyleymiş gibi yapıyorsunuz. Uzun zaman önce öğrendiniz miş gibi yapmayı. İyi ki de öğrenmişsiniz yoksa napardınız şimdi.

İnsan demek ki böyle böyle kopuyor eski arkadaşlarından. İstemediğiniz bir anıyı hatırlatacak korkusuyla aramıyorsunuz belki de onu sık sık ya da arıyorsunuz ama pek sık görüşmüyorsunuz. Çünkü biliyorsunuz konuşmanın bir yerinde illaki açılacak o zaman yaşanan acı tatlı hatıralar. Üstü çoktan kabuk bağlayan yaralarınızla küçükken oynayıp kanattığınız gibi kanatacaksınız bile bile. Kan akınca nasıl da rahatlardınız. Şimdi ise üstü çoktan örtülüp örümcek ağlarına terk edilen o kötü kokulu anılar sizi rahatlatmaktan çok uzak. Bugününüzü bile toza dumana bulayacak kadar huzursuz anılar onlar.

Hep ordalardı aslında siz de biliyordunuz. Ama bilmek işinize gelmiyordu. Yaşarken yıpranan beyniniz onları kabul etmekle zaman kaybetmeyecek kadar hırpalanmıştı. Siz de göz yummuştunuz, tozlu raflarda gözden uzak bir köşede durmalarına. Sesinizin çıkaracak haliniz kalmamıştı çünkü. Ne vardı sanki o küçük gizli odanın anahtarını ortada bırakacak, ne vardı herkesin huzurunu kaçırıp onların tozlarını alıp bir bir hatırlayacak ….