Geçmişe Yolculuk… Neydi O Günler.

İlk şiir kitabını elime aldığımda ilkokulu yeni bitirmiştim. Orhan Veli Kanık / Bütün Şiirler, o yaz elimden hiç düşmemişti.

Ertesi yıl, o zamanki adıyla Aydın Erkek Sanat Enstitüsü'ne kaydoldum. Okulda sadece erkek talebe okuduğundan, geçmişten kalma ilginç bir adı vardı: Aygır deposu… O zamanlar ilkokuldan sonra Sanat Okulu beş yıldı. Atölye şefimiz Ali Bey, aynı zamanda dershanede Teknik Resim hocamızdı. Lakabı da Kel Ali…

O tarihlerde, bütün öğrenim süresince üç numara tıraş olmamız istenir ve sık sık kontrol edilirdik. Atölye şefimiz her sabah elinde teneke makası, sabah yoklamasında saç kontrolü de yapardı. Hatta bir gün, saçını üç numara kestirmeyip inatla uzatmış bir arkadaşımızın saçını teneke makasıyla kırpmıştı.

Ve ardından 27 Mayıs 1960…

Sonra liselerden yedek subaylık kaldırıldı. 1963 yılında askere er olarak ilk gidenlerden biriydim; günü gününe tam iki sene daha, üç numara tıraşlı çakı gibi askerlik yaptım.

Ve ben Aydın Erkek Sanat Enstitüsü'ne girdiğim yıl, ilk şiirimi yazmıştım:

Atölyede hayat

Sabah sıra olunur
Büyük sınıf ön başta
Şefin günaydın sesi
Herkese verir tasa!..
 
Gözler şefte toplanır
Yoklama olur hemen
Bir an, dağılın sesi
Veya saç muayenesi...

İlk hedef vestiyerdir
Sonra aspiratör sesi
Başlar ocaklar yanmaya
Gelir günün neşesi...
Gün giderken bir anda
Geçer zaman belirsiz
Temizlik zili çalar
Kimi bundan habersiz...

Temizlenir atölye
Dolapları kitleriz
Paydos edip dağılır
Dershaneye gideriz...

Bu şiirim o aralar bir dergide yayınlanmıştı.
Hiç unutmam; bir gün atölye şefimiz, teknik resim dersi sırasında elindeki o dergiyi gösterip, “Dinleyin çocuklar! Bir arkadaşınız dergiye şiir yazmış.” diyerek şiirimi okumuş ve akabinde “Bilmem ki bundan sonra sanatkâr mı, yoksa şair mi yetiştireceğiz?” demişti.

Bense, o günlerden bugüne kadar, elimden geldiğince her iki ve daha birçok uğraşımda, yeteneklerim ölçüsünde dürüst, çalışkan, onurlu bir hayat sürdürmeye çalıştım.

Ali Bey öğretmenimin şahsında, tüm ölmüş öğretmenlere yakarış diliyorum.