Gençlere saygı

Bakın bugün öğretmenler gününü kutladık, muhteşem insanların ellerinden öperim. Hayır, hayır şaşırmayın hangi yaşta olursanız olun siz öğretmenler eli öpülesi insanlarsınız…

Daha önce yazmıştım, şimdi başlığını hatırlamıyorum ama orada sizlere demiştim ki; “ aslında biz anne ve babalar da birer “öğretmeniz” tek farkımız var biz ücret almıyoruz üzerine üstlük öğrencilerimize para bile veriyoruz…”
Bizler itiraf edelim artık yaşlandık, zamanımız gençleri ile aramızda çok büyük bir kuşak farkı var. Bu yazımda sizlere kuşak çatışmasından falan bahsetmeyeceğim, akademisyen olduğum zamanlarda öğrencilerden öğrendiğim bir konuyu yazacağım. “Ebeveynler çocuklarına saygı duymuyor.”

Aslına bakarsanız gençlere saygı duymayan ebeveynlerin hayatlarındaki deneyimleri gençlerin deneyimlerine göre üstün tutma eğilimleri olduğuna göre bu durumun yarattığı sorunları tartışmanın ne anlamı var diyebilirsiniz. Haklısınız…
Kendi gençliğinden ders alamayan bir ebeveyn iseniz çocuklarınıza yardımcı olmanızın imkânı var mı? Kendi yaşadıklarınızın benzerini yaşamak bir genç için ne kadar faydalı olur hiç düşündünüz mü?

Bilim adamlarını şaşırtan şu; Anne ve babalarımızla yaşadığımız fikir ayrılıklarının sonuçlarını ya da bizde bıraktığı etkileri bilmemize rağmen kendi çocuklarımıza da farklı nedenlerle de olsa aynı sıkıntıları yaşamalarına sebep olmamız…

Elbette her insan gibi anne ve babalar da edindikleri deneyimlerini insanlarla özellikle de çocuklarıyla paylaşmak ister. Yaptığımız hatalar çukuruna düşmemeleri üzerinden atlamaları için elimizden geleni yaparız. Ancak çukurları kapatarak ya da onlara çukurun etrafından dolaşmalarını önererek hiç kimseye dolayısıyla çocuklarınıza asla deneyim kazandıramazsınız. Ayrıca hiç unutmayın her insanın ayrı bir yeteneği vardır. Bizim gençliğimizdeki gibi yürümeyen işler işler için gençlerimiz tam bir deneyim sahibi aslında…

Hangi çukur atlanacak hangi çukurun etrafında dolaşılacak hangisi doldurulacak bunları anlatmanız onların deneyim sahibi olmalarını sağlamayabilir, ancak ne zaman yararı olur;
“Şayet onlar sizden bu desteği almak istediklerinde...”

Her anne ve baba çocuklarının kendilerinden ayrı bir dünyalarının olduğunu kabullenmek zorundadır. Ayrıca gençliğin bir dünya oluştururken geçirilecek en önemli zaman ve hayatlarının büyük bölümünün bu olduğunu unutmamak lazım.

Çocuklarımız kendi odalarını kapılarını kapattığında bunun anlamı şudur; “Ben artık bir birey oldum, öyle hissediyorum…”

Elinizde büyüdüler geceniz gündüzünüzü onlara verdiniz haklısınız. Siz odanın kapasını kapatmamanız ışığı söndürmemeniz için yalvardığı zırıl zırıl ağladığı günleri hatırlayabilirsiniz ama farkında değilsiniz ama onlar “Büyüyorlar”

Sizin elinizden geldiğince iyi yetiştirmeye çalıştığınız çocuklarınız büyüdükçe kendini ispatlama savaşına giren, bu savaşı kazanıp kazanmama konusundaki endişelerinden bir yetişkin oluşturmaya çalışıyorlar.

Toplum içinde edinmeye çalıştıkları yerler sizlerin bulunduğu yerlerden farklı olsa da, genellikle olduğu gibi aşık olduklarını gezip tozduklarını beğenmeseniz de, okuldaki sosyal uğraşılarının başarılarını gölgelediğini düşünseniz de, siyasi görüşleri yeni dünya düşünceleri sizinkilerden farklı olsa da giyinmelerini davranışlarını oturmalarını selamlaşmalarını beğenmeseniz de gençler sygıyı hak ederler…

Şimdi size bir soru soracağım; Size saygı duymayanların sözünü dinler misiniz? Şahsen ben dinlemem.

O halde gençler de kendilerine saygı duymayanların sözlerini dinlemeyeceklerdir. Sizin yaptıklarınızı örnek almayacaklardır.

Bizim yani anne ve babaların yapması gereken; gençlerin de tüm yanlışlarına, deneyimsizliklerine, yaşam mücadelelerindeki anlamsız düşünce ve hareketlerine saygı duyulmayı hak ettiklerini düşünmektir…

Dünya değişiyor toplum da değişiyor hele teknoloji iletiş büyük bir hızla değişiyor. Onların bu şartlarda elde edindikleri deneyimler bizlerin deneyimlerinden çok daha farkı olduğu kadar çok daha değerli olabilir. Bu durumda bizlerin bile onların bu deneyimlerine ihtiyacımız olabilir…

O yüzden diyorum ki “Çocuklarınıza saygı duyun”

Geçenlerde çok sevdiğim bir dostum hatta şefime dedim ki ben çocuklarımıza yani gençlere saygı duymamız gerektiğini yazacağım, bana “hadi oradan” onlar bana saygı duymak zorundalar ben niye duyacakmışım?” demişti…

Bu yazımı okuduktan sonra sanırım hak verecektir. Başta, bunları bana öğreten “Öğretmenlerime” sonra şefime en içten teşekkürlerimi sunuyorum.
Hepinizi en kalbi duygularımla selamlıyorum efendim…

Erdoğan Özgenç