Geri Dönüşler

Yıpranmış düşlerle "Elveda" diyerek çıktı kapıdan yürüdü ayak seslerini duyuyordum. Arkasından gitmek istedim ama olmadı gidemedim bende onun kadar gururluydum. Aklımda cevaplanmayı bekleyen sorularla çıkıp gitmişti yanıtsız kalacaktı tüm olurlar.

Mutfağa doğru topuğumun üzerinde döndüm. Her yıkılışın ardından imdadıma yetişen bir sakinleştirici ve sıcak bir fincan kahvemi alıp oturma odasına geçtim. Beş dakika önce burada karşımda oturuyordu. Yüreğim sızlıyordu anlam vermiyordum bu kaçıncı gidişti. “Neden” nedenleri düşünmekten bıkmaya başlamıştım. Televizyonun kumandasına sarıldım onun izlediği kanlalar çıktı ben inadına değiştirdikçe o kanlar yine karşıma çıkıyordu nasıl atacaktım onu kafamdan. Beklide geri dönecekti ama bu defa hiç bir şey söylemeden çıkıp gitmişti. Aşkı beni sürüklüyordu arkasından koşmalıydım dur ben suçluyum demeliydim ama gururum aşkımın önüne geçiyor, engel olamıyorum mantığıma.

Kaybetmemen gereken bir aşk bulunamayan değerlerin içinde. Televizyonun kapatıp bahçeye çıktım dolaşmalıydım biraz evet ancak böle yıka bilirdim düşünceleri. Bahçenin her bir köşesinde vardı. Baktığım her yerde o ben unutmaya çalıştıkça o inatla mücadele ediyordu her yere bir iz bırakmıştı. En büyük izi yüreğimdeydi.

Kayboluşlar uzun sürüyor gözlerim dayanamıyor ağlamaya ama kahrolası bir gurur her şeyin önüne geçiyor seviyorum, seviyor ama affedemiyorum. Suçlu bendim gururumun önüne geçemiyorum ve her geçen saat aleyhime işliyordu kaybediyordum.

Diğer gidişlerden farklıydı bu geri dönmüyordu çok uzun sürmüştü yalnız kalıyorum tek başıma çok korkuyorum.

Koşup telefona sarılsam ağlasam ne olur dön seni çok seviyorum desem ne derdi bana. Evin içinde dolanmaya başladım odama girip ona yazdığım yazılara baktım. Onun için kitaplardan seçtiğim sözcükleri tekrar okudum. İlk ona okuduğum kadar içimde bir heyecan büyüyordu. Ne garip hiç azalmamıştı heyecanım. Sanki karşımda bana bakıyordu gülümsüyordu. Ona ilk söylediğimde şaşırmıştı zaten benden böle bir şey beklemiyordu. Aşk her şeyin önüne geçmişti çünkü yazılarda değildi yaşanıyordu.

Ama kahrolası gurur yenilmezdi gidemiyordum adımlarım kısıtlanıyor duygularım dizginleniyor.

Günler geçiyor hala ondan bir haber alamıyordum oda benim gibi kapı arkalarında adımlarımı dinliyordu ya da telefon başlarında oturmuş tanıdık bir sesin “Alo” demesini mi diliyordu.

Belki yeni birini bulmuştur yo öle düşünmem gerekiyordu. O beni çok seviyordu oysa her ayrılışın ardından o dönmüştü. Bense hakkında neler düşünüyorum ne kadar aptalım. Gitmeliyim belki kapısına dayanıp seni seviyorum demeliyim ama olmuyor. Duruyorum düşünüyorum, günlerdir kimseyle konuşmuyorum bir bahçede bir evin içerinsin de deliler gibi hiç konuşmadan dolanıyorum. Nasıl bir sevgidir bu anlamadım. Yüreğim sızlıyor onu andıkça ama gidemiyorum işte.

Müzik dinliyorum komşular sesinden rahatsız olmuş sesini o kadar çok açmışım ki ben duyamıyorum ama hiç bir şeyi kafamda yalnız onun sesi yankılanıyor gülüşünü düşünüyorum ama müziğin sesini sonuna kadar açmışım kapım çalınıyor. Komşular geliyor bana sesleniyor ben hiç bir şey duyamıyorum sadece onları gözlüyorum.

Gidiyorum yüreğim önde ilerliyorum ona koşuyorum bu defa geri dönüş yok sevdiğimi bile bile kaybedemem onu asla kaybedemem.

Sokakları hızlı adımlarla koşarak geçiyorum yaklaştıkça yüreğim sızlıyor biliyorum çok yakınındayım gidiyorum işte gururun ne önemi var seviyorum onu hem de çok seviyorum.

Kapıda karşılıyor beni sanki geleceğimi önceden sezmiş gibi koşuyorum kollarını açmış beni bekliyor. Tüm gücümle sarılıyorum sıkıyorum canı acıyor ama sesi çıkmıyor ve kulağına fısıldıyorum “Seni seviyorum vazgeçemediğim” diye gülümsüyor ama bir taraftan da yaşlar gözlerinden süzülüyor siliyorum ellerimle ve yüzünü okşuyorum o geceyi sabah ediyoruz sarılıp birbirimize ama hiç konuşmadan yalnızca dokunuşlarla.