Gidişat Nereye?

Şöyle Türkiye’mizin büyük resmine baktığımda…

Siyaset kurumu içinde ve kamualanı dâhilinde yapılan tartışmaların hiçbirinin ülkemizin kalkınmasına ve ilerlemesine fayda getirmediğini görüyorum.

İnsanı, “insan” yapan değerlerden biri ve en önemlisi, hiç şüphesiz “akletmesi” ve düşünce yoluyla fikirler üreterek bunları paylaşmasıdır. Ama Türkiye’deki hem politik atmosfere bakıyorum hem de toplum içindeki…

Bana hiç ümit vermiyor.

Kutuplaştık ve saflaştık.

Tamam, kabul ediyorum… Neredeyse, artık büyükşehirlere konu olan gettolaşma olgusunu, yaşamımızın her zerresinde deneyimler olduk.

Tahammülsüzlük…

Öfke patlaması…

Empati yoksunluğu…

İnsanın “özüne” saygısızlık…

Sohbet etmeye duyulan büyük ihtiyaca rağmen nedense hep ben konuşayım, hep benim dediklerim beğenilsin, benden başka doğruyu söyleyen yok, ben her şeyi biliyorum…

Bu nasıl bir anlayış?

Bu nedir Allahaşkına?

Tartışamıyoruz, tartışmıyoruz. Birbirimizi kemiriyoruz. Yahu demokrasi dediğimiz siyasal sistem; konuşmayı, sorgulamayı, akletmeyi, müzakereyi, diyaloğu, istişareyi öngörmez mi?

Bu ne öfke?

Tartışma programlarından bahsediyorum: Aman Allah’ım, kimsenin kimseye tahammülü kalmamış.