Gitmek mi zor, kalmak mı zor? Onu bir de bana sor!

‘’Şaka gibisin!’’

Hayır değilim…! Hiç olmadığım kadar gerçek, belki de hiç olmadığım kadar sahici.

‘’Yapamazsın…’’

Kararlıyım…! Hayalim…

Gün doğuyor usul usul … Güneş denizden Gökyüzü’ne doğru alıyor yol.

Karanlıklar geride…

Deniz mavi, masmavi alabildiğine. Balıkçı tekneleri bir bir açılıyor engine. Birbirlerine ‘’Rast gele’’ diye diye. Bütün bir şehir yayılmış sahile. Tek tük evler var tepelerde.

Deseler ki ‘hayallerinin resmini çiz’’ Her yeri boydan boya boyardım maviye. Bir kenarda çatısı kırmızı evi de!

Kırmızı… Olmazsa olmazım, vaz geçilmezim. Kül tablam, uğur böceklerim, yakını onlarsız hiç göremediğim gözlüklerim. Bir de zaman zaman kanayan yüreğim. Penceremde beslediğim güvercinlerimin minicik ayakları.

Sığmıyorum artık bu şehire…

Ya ben fazlayım.

Ya da şehir bana dar!

Sığamıyorum… Sığınamıyorum…

Karaya oturdu, kâğıttan gemim. Islak ve yorgun… Cam gibi keskin taşlar. Acıyor, acıtıyor… Kanıyor bastıkça, yürüdükçe her yanım.

Evet!!! Belki bütün sevdiklerim geride…

Amma!

Özlem… Güzeldir, çekene de!

Ay Şen…