Gocce di Memoria!

Ne zamandır neşelere uzak kalmışım… İstemeden düşünüyorum bunu. Bir çeşit nerede ve nasıl durduğunu bilememek. Hangi boşluğu doldurduğumu ya da nerede fazla durduğunun farkına varamamak.

Tuhaf bir trajedi, hiçbir adresin sana ait olmadığını düşünmek. Hangi yolun yolcusu olduğunu bilemeden yollara düşmek gibi bir şey çoğu zaman. Amaçsız, kimliksiz, sıradan uyanışlar, tüketilen günler. Bana adımı sorsalar ne fark eder diyecek kadar umarsızım.

Heyecanlarım, onları çaldırdım galiba. Çocukluğumun gençliğimden çaldığı heyecanlar. Bir daha geri vermemek üzere…

Ve zaman, en acımasız mefhum, bir daha uzanamayacağım öyküler hediye ediyor bana. Ne garip bir ikilem. Hiçbir tren bir daha geri dönmeyecek ve atlasam yolculuktan mahrum kalacağım, kalsam birikerek taşmış vagonlarındaki kederi yaşamaya mahkum kalacağım. Yaşam bu ikilemler arasında sıkışıp kalmış. Bu durumda kimin öyküsünü kıskanabilirim ki! Sarhoş olmuş obez bir tarihin üstümüze devrilip debelendiği bir süreçte hangi acı olmak isterim ki. Kendimi daha ne kadar kandırabilirim ki.

Hayallerimiz, umutlarımız; korkunç denizlerde fütursuzca sarıldığımız yegane can simitlerimiz. Oysa bizleri sadece yüzeyde tutmaya yarıyorlar, son söz dalgaların olacak. Nereye sürükleneceksek buna onlar karar veriyor. Bekliyorum. Dalgaların bana biçtiği o kıyıya vuracağım zamanı bekliyorum. Çalınmış heyecanlarımın özlemiyle…