Gölge oyunları

I

Sinsi varlık;

Her gece yürürken eve,

Arkamdan usulca yaklaşarak,

Beni korkutan gölgem.

II

Yıllardır bekledim,

Beni terkedeceği günü;

Dayanamayıp hadi ordan sen de diye.

Ama, sanki benimle var olurmuşcasına,

Bırakmadı beni bugüne kadar sadık gölgem.

III

Sabahları önümde bir bilge gibi,

Öğlenleri yanımda bir dost gibi,

Akşamları peşimde bir yar gibi.

Kimse bozamadı aramızı,

Aramızdan su bile sızdıramadılar.

O kadar benimle beraber,

O kadar bana yakın,

Benim gölgem.

IV

Benim gibi olmamasını,

Yaptığım herşeyi taklit etmemesini,

Defalarca söylesem de kendisine,

Dinletemedim inatçı gölgeme.

V

O kadar çok şey borçluyum ki gölgeme,

Varoluşuma bir anlam kattığı için.

VI

Benimle nereye kadar gider diye denemek için,

Uçurumun kenarından bırakırken kendimi kayalıklara;

Beni izliyordu gölgem yukarıda, gözünde yaşlarla.

VII

Takılmış giderken peşinden,

Bir baktım ki gölgelerimiz;

Çoktan beraber olmuşlar,

Yürüyorlar yanyana.

VIII

Sen benim ışığım olduğunda,

Benim gölgem kim olacak;

Söyler misin bana.