Gölgem gibi ayrılmazım

Ne zamandan beri benimleydi bilmiyorum, ama onunla yüzyüze geldigimde yirmibir yasimdaydim. Önceleri varligi beni delirtmisti. Neden hep yanibasimdaydi? O'nunla yasamaya alisik degildim. Kendimce yeni bir hayata baslamistim ve yanimda olmasini istedigim, yanimda olmasina ragmen cok uzaktaydi.

Günler, aylar gecmeye basladi ve bizim beraberligimiz her gecen gün, biraz daha elle tutulur hale geldi. Artik mutlulugumu ve acimi paylasir olmustuk. Gurbetteki caresizligimi, kimsesizligimi, anlasilamayisimi, anlayamamami, konusamadiklarimi, günlerimi ve aksamlarimi, ve daha bircok seyi!

Aramizda bitip tükenmez, sonu gelmez bir arkadaslik baslamisti. Önceleri garipsedigim bu iliski, yavas yavas vazgecilmezim olmustu, öyle ki artik onunla mutlu olmayi bile ögrenmistim, zaman zaman ayri kaldigimizda özlüyor, kavustugumuzda seviniyordum. Artik O' nu öyle benimsemistim ki yoklugunda arar olmustum.

Tanisali tam on yedi yil olmus. Bugün bile benimle. Hala en yakin dostum ve sirdasim olmaya devam ediyor. Kim bir insanin kahrini bunca yil ceker, kim bu kadar sabirli olabilir? Bunca aciyi, bunca gözyasini, kimselere söylenemeyen sirlari, kim kusursuzca saklayabilir?

Benim icin dost olan, kim bilir kac kisi icin istenmeyen, varligiyla deli eden, yok olmasi icin savasilan bir düsmandir. Ben o' nu buyur ettim, kayitsizca kabullendim. Belki de baska bir secenegim yoktu, ya da böylesi kolay geldi, belki de benden vazgecmeyen, terketmeyen, istemedigim halde benimle kalan, bunca yilin muhasebesindeki tek sonuc oldugu icindir.

Bilmiyorum! Bildigim tek sey o benim gölgem gibi ayrilmazim. YALNIZLIGIM...