Gölgesini kaybetmiş kelimelerin deneme yazısına yansıması meselesi...

Yine içimi üşüten yabancı bir şehrin sokakları…

Baktığım her duvar tarih kokarken ve ben bu kadar tarih meraklısıyken nasılda ayaz bu duvarlar gözümdeki İzmir hasreti denizde… Seslerimi kaçırmışım kendimden bıkmış benden her gün 4-5 seans oynamaktan, horoz şekeri damağımın hüzünlü özlemi olmuş bir de… Binbir tasa taşıyan yurdumun insanlarınının gözünden taşıyorum kederlerini kendi içime, nasılda ağırlaşmış bir gönül taşıyorum gurbette…

Allı Turnanın haber getireceğide yok gibi zaten yarimden… Soğuk içimde kent kurmuş sanki, uzaklık barajı olmuş yüreğimin, gözyaşı biriktiriyor gözlerimin bent olmuş göz pınarlarıma… Ağlamak isteyip de ağlayamamak nasıl bir nevroz ki yoldaşı olmuş bu günlerde güneşsiz öksüzleşmiş gölgeme…

Takım elbiseli demokrasi canavarları filistinde vurmuşlar yine uçurtma tutması gereken elleri yüreğinden, barış kan revan dünyanın şehirlerinde… Bu durumda dumur olmuş beynimin deltalarını nasılda çiçek kokunun hayaliyle açıyor ve düşlerimin direncini ayakta tutuyorsun… Bütün düşlerimin ellerinden tutmuş gece salıncağında sallanmaya götürüryorsun, giderken en son bakışındaki süliyetinin hafızadaki hayaliyle… Bu sabah pencerelerine papatya ekilmiş bir arka mahalle pastanesinde seninle salep içerken gördüğüm rüyayı ataçlıyorum günün ilk anı sayfasına… Sonra yabancı şehrin senin sıcaklığını taşıyan bir evinin önünde durmuş pencereyi aralayıp bana cilveli bir gülücük göndermeni bekliyorum… Yakınında Hasan Usta çay ocağından bir orta kahveyle buluşuyoruz sonra dudaklarımda… Sonra bir sigara içiyorum içimdeki sensiz sis gibi bu sigara, izmaritini kaldırımına atıyorum benle tanış olmayan bu şehrin, yabancı bir küfür bir dolu çöpçünün ağzında peşi sıra beni takip eden… Ezginin Günlüğü çalan bir cafe arıyorum senli arzularımı bir fincan kahvede içmek için, kapılarına kulağığımla sokuluyorum kaldırımlardeki kafelerin sana açılmıyacağını bildiğim aralıklarına…Sesimi bıraktığım sahneye dönüyorum en sonunda son oyunun replikleriyle saklambaç oynuyor içimde sesim şimdi… Elim ise Ezginin Günlüğü çalan bu ekranın mürekkep kokusu duymaya çalıştığım sayfasında kayıp bir özlem oluyor işte…