Gönül kırgınlığı

Sanki ağızdan dökülürken, dilimizin telafuz etmeye alıştığı ''bahar yorgunluğu''gibi çıkan, içinde türlü türlü acılar barındıran iki kelime... Anlatması zor, iç sızlatan, yürek burkan, kalp acıtan, neden sorularının hakim olduğu gönül kırgınlığı...
Aslında yalnış ifade ettim galiba, neden sorularının hakim olduğu değil, neden sorularının yanıtsız kaldığı, sorulmaktan vazgeçilip yerini kırgınlığa bıraktığı derin yaralar olmalı anlatımı...

Acıdır ve insanı acıtır, başına gelmeye görsün ki, izleri vardır, bırakır ve hep hatırlatır, hatırlamayı unuttuğun anda bile karşına çıkarır.
Çivi çiviyi söker misali üstüne gitsende, duyguları bastırmak, konuları kapatmak, kırgınlığı askıya almak, bir yerlerde, bir şekilde çare aramak...

Hayır, olmaz, yapamazsın...

Bahsettiğim arkadaşınızın size vermediği bluzu yüzünden duyulan kırgınlık değil, bahsettiğim eşinize, dostunuza olan küskünlükleriniz, dargınlıklarınız değil, bahsettiğim sevdiğinizin doğum gününüzü yada tanışma yıldönümünüzü hatırlamaması yüzünden duyduğunuz kırgınlık, kızgınlık ya da öfke değil...

GÖNÜL KIRGINLIĞI...

Çabalamaktan vazgeçtiğiniz an, olmayacağına karar verdiğiniz an, ilişkilerin koptuğu an, daha fazla dayanamayacağınız an, sevginizin bittiği an...

Haksızlığa uğradığınızda, telefisinin yapılmadığı an...

Ve herşey biterken, kırgın bittiğiniz an...

Benim gibi gönül kırgınlığı olan herkese selam olsun...

Hangi ilişkilerde kırgınlıklarınız olduğunu bilemem ama size güvenen, değer veren ve karşılıksız seven sizi sevendir, size dosttur, dört elle sarılın...

ailem eşim ve kızım, iyiki varsınız...