Gözümün Gitmeleri

Ah yaşamak...

Her biten günün, yitip giden zamanın, tek bir cümlenin, koca bir hayatın ardından kendine, kendinle, kendinde kalmak....

Gün başlarken daha aydınlıkken her yan, eteğinin yırtmacını, gömleğinin yakasını, gözünün rimelini, sakalının seyrekliğini sorguladığın aynayı gün sonunda, karanlık usulca her yanını sarıp sarmaladığında geçmişin birer yama gibi eklendiği ruhuna tutmak...Ve sormak içinin en saklı yanına, en senden uzak ses tonuyla;

Bugün hangi izi bıraktın başka başka hayatlarda, hangi izde hiç ummadığın yollara vardın...
Hangi söze heba edip de bütün bir ömrünü, hangi sözünle ardında kaç kurban bıraktın...
Hangi düşler kaldırıldı içinin tozlu raflarına, hangi gerçeğin acısına bir kez daha yandın...

Ah yaşamak...

Alelacele, bir çırpıda, es geçerek hep kendini, bırakıp da şimdi’nin kollarına, akıp giden zamana kanıp da umarsız, kendinde karışmak...İçinin sol yanında hiç kapanmayan boşluk, avuç içlerinde geçmiş zaman düşleri ve kulaklarında sonu gelmeyen bir fısıltıya rağmen cevabı hiç veril(e)meyen soruları yok saymak...

Sonra bir akşam vakti geçip de aynanın tam karşısına en çıplak, en yalın, en saklı halinle, en görülmedik, olmadık yanınla; taa içine çevirip de gözlerini taa içinden sormak;

Dün bitti.
Yarın belki gelir.
Peki ya bugün için,
Sahi bugün kendin için ne yaptın?