Gözüyle değil, gönlüyle görebilenler! Selam olsun size...

Dün akşam iş çıkışı bir işim vardı ve eve dönmek için servisi kullanmak yerine İstanbul’umuzun yegâne toplu taşımalarından biri olan metroya yöneldim. Burada yaşayanlar bilir ama yaşamayan ve bilmeyenler için güzel şehrimizde o kadar çok toplu taşıma seçeneğimiz var ki, yine de yetmiyor, yetmiyor. Eğer bir yakadan diğer yakaya acil geçmen gerekiyorsa Marmaray ımız imdada yetişir. Avrupa yakası sınırları içerisinde ve Anadolu yakasının bir bölümü için  Metrobüs en hızlı kurtarıcımızdır, olmadı mı, işini görmedi mi bu araçlar yaka değiştirmen için? o zaman deniz otobüslerini tercih edebilirsin,hem rahat hem hızlıdırlar. Belediye otobüsleri zaten her yere, vızır vızır gider gelirler. Turistlerin en çok kullandığı toplu taşıma aracı tramvaydır, Zeytinburnu’ndan başlayarak Kabataş’a kadar gider, keyiflidir onunla yolculuk yapmak. Kabataş ta Finiküler vardır, Taksime çıkar, Karaköy de ilk metromuz olan tünel metrosu vardır, hem nostaljik hem de hızlıdır, keyifle Taksim Tünel’e çıkılır. Tünel de nostaljik tramvay karşılar seni, İstiklal Caddesi’nde yürümeden, oturarak, bakına bakına meydana çıkmak istersen tercih edersin, çok keyiflidir. İstanbul’da seyahat etmek için pek çok seçenek vardır, ben Avrupa yakasında yaşadığım için burada ki toplu taşıma araçlarının hemen hepsini kullanıyorum ama Anadolu yakasında ki lere çok hakim değilim.

Bunları neden yazıyorum, nereden girdin bu konuya dersen hiç uzatmadan dün akşam yaşadığım bir olayı hemen anlatmak isterim. Dedim ya, iş çıkışı servisi kullanmak yerine metroya yöneldim, metronun girişinde yürüyen merdivenlerde görme engelli bir bey vardı ve ona refakat eden bir başkası. Merdivenler bitince, yardımcı olan kişi görme engelli bey in kolundan çıktı ve yoluna devam etmek zorunda kaldı. G.E.*  bey biranda kaldı öyle, ne yapacağını bilemedi, ona yönünü kolaylıkla bulmasını sağlayacak bir yol yoktu ya da ne bileyim tutunabileceği bir şerit vs. hemen gidip girdim koluna, teşekkür üstüne teşekkürler sıraladı, turnikelere kadar birlikte yürüdük, akbilini bastı ve geçti bende geçmek için akbilimi basmaya yöneldim ama ne yazık ki hiç kalmamıştı, sesi duyunca hemen kendi akbilini vermek istedi bana ama o esnada metronun güvenliği yetişti ve buyurun hanımefendi geçin lütfen dedi. Ama ben akbil basmadım, doldurup hemen geleyim, siz beyefendinin yanında durun ben gelene kadar derken dinlemedi bile ve kibar bir şekilde “ rica ederim, ne demek siz ona destek oluyor, refakat ediyorsunuz, ne önemi var geçin gidin lütfen” dedi. Bende, G.E* bey de çok teşekkür ettik geçtik, beyefendi bana “görüyor musunuz ne kadar iyi insanlar var, bizi anladı ve yardımcı oldu, sağolsun “ dedi. Ben de hak verdim kendisine içimde bir huzur, vay be halden anlayan iyi insanların nesli tükenmemiş galiba diye düşünerek, kolum yolunu göremeyen cüsse olarak benden 2 kat iri hiç tanımadığım birinin kolunda indik merdivenlerden aşağıya. Birlikte bekledik metronun gelmesini, bu arada benden bir ricası daha olduğunu, acaba kendisini metronun en arka bölüme yönlendirebilir miyim, orası daha sakin olduğundan iniş çıkışının da rahat olabileceğini utana sıkıla söyledi. Ne demek deyip, tam istediği yere yönlendirdim,bindi ve gitti,gitmeden önce söylediği o son sözler beni çok etkiledi, “Çok teşekkür ederim, Allah sıkıntılarından arındırsın seni”…..

Bu temenni çok etkiledi beni, özenle seçmiş gibiydi kelimelerini.  Son zamanlarda yaşadığım sıkıntılarımı düşünerek söylemişti sanki öyle naif, öyle içtendi ki, iyi ki oradaydım, yardım etmesem gece bile düşünür vicdan azabımla baş edemezdim ve bu hiç tanımadığım insan bana sadece “ teşekkürler” demek yerine Allah sıkıntılarından arındırsın seni” gibi bir temenni de bulundu. Ne diyebilirim ki sana gönül gözü sonsuz açık güzel insan,karşına engeller yerine aşmana yardım edecek güzel yürekli insanlar çıksın,çünkü sen de çok güzel bir insansın. Kısacık yolculuğumuzda unuttuğum hayatta ki bazı duyguları yeniden hatırlattığın için binlerce teşekkürler.

G.E* Görme Engelli