Gözyaşının sessizliği

Gözyaşının sessizliği olur mu demeyin, ağıtlarını kulağımıza fısıldayan gözyaşı bir an kaybolup silinmemek için dolaşır aramızda sessiz bakışlarımız arasında. Utancımız ile yüzümüzde akan gözyaşı, insanın gönül sessizliği içinde sessizce akarken, insan elinin uzanmayan vicdansızlığının azabı ile gözlerimizde sessizce sessiz, sessiz akar.

Giden yarınların üşüyerek sessizce yok olmasını gören gözlerimiz gönlün mihenk taşı olan gözyaşımız sessizce sessizliğimize isyanıdır, sanki. Zordur bazen sözlerin mısraların tesellisi ile gözyaşını durdurmak. Maskelerle gizlemiş yüzü yalanlar ile dünyasını doldurmuş yüreğin, bazen sesizce gözden damlamadan döküldüğünü sessizliği ile perişan hali ile maskeleri kırmak istediğine şahit olmamak mümkün mü?

Sahilde terk edilmiş bir taş gibi yüreği olanın tek başına kaldığında farkında olmadan yaşadığı budur işte. Ona ne söylerseniz söyleyin anlamaz, farkında olmak istemez, kuralsızdır.

Özgürlük, adımları ile yarına koşarken yarının yanında olmaz ayağına çelme takarak, yüreği kin ile yandığı için her şeye karşı çıkan olmak ister.

Gerçekcilik algısını yitirmiş olanın gözyaşının sessizliği olur mu demeyin, hissetmeyen algılamayan gerçekcilikten uzak olanın gözyaşları sessizce isyan edercesine dilsiz ağlar. Neşeli her şeyi algılayan birlikteliğe yürüyen insanın yüreğinin sesi olan gözyaşı sessiz değil, acı çeken yardıma muhtaç olan kişinin derdine derman olmak için adım atan insanın gözyaşı sesli olarak ağlar. Bu sesi karşısındaki insan baktığında anlar.

Gönül gönüle olduklarını resm eden bu gözyaşı, dayatmalar ile avutmalar ile değer verilemeyen insan hayatın gerçek olmayan avuntular ile avutulduğunu bildiğini, yaşadığı gönlün hisleri ile konuşarak gerçek olanı beraber yaşamak için yanında olduğunu anlatır. Yoksa o bir damla değildir bir su parçası da değildir, o hisseden algılayan acıyı incitmeden tatlıya çeviren bir gönlün elmastan daha değerli olan pınarı,aşk ile çarpan yüreğin dili,aşk ile çarpmayan yüreksiz yüreklerin yalnızlığına tercüman olandır.

Bir an bu yazdıklarım ile yola çıkan yolu büklüm büklüm olan yollar gibi oldum, sanki. Sürçü lisan ettim ise af ola.

 Mehmet Aluç