Gözyaşlarım..

Eğer bir yerlerde gözyaşların birikmişse yazmaya ihtiyacın vardır. Sevgili Paulo Coelho ne güzel söylemiş bu sözü.. Çünkü biz yazmak içimizi dökmek yerine ağlarız. Gözyaşlarımızla boğulmayı tercih ederiz. Mutlu olmak hakkımız değil çünkü. Hani bazı insanlar vardır her mutsuzluk onları bulur ya, benimkisi de öyle bir şey işte. Eminim, iyi insanlarla karşılaşsam en iyi kıymet bilen insan ben olurum herhalde. Gerçi kimsenin kıymetini bilmemezlik yapmadım şuana kadar. Kötülerin bile kıymetini bilirim ki daha beteri vardır diye. Aslında hayatımdaki her insanın bize öğrettiği bir şeyler var, fakat biz öğrenmek yerine o insandan nefret etmeyi o insanı ömrümüz boyunca bir daha görmemeyi isteriz. Bence görmeliyiz o insanı. Hatta her an her dakika dibinde olmalıyız ki zorla sevmeyi olmasa bile saygı duymayı öğrenmeli. Öğretmeliyiz aslında bir şeyleri. Kafaları her ne kadar almasa da.. Yani kısacası en kötü insanın bile bana kattığı bir şey hep olmuştur..

Gözyaşları diyordum en son. Biriktiğinde kendini yazıya dökermiş. Gerçekten öyle, fakat benim gözyaşlarım biriktiğinde şimdilerde Karadenize'e bakıyorum dalgın dalgın. Belki gözyaşlarımı dindirecek huzur onda vardır diyerek. Kim derdi ki bir gün tek dostumun Karadeniz olacağını.. En azından insanları kadar gaddar değil. Evet, hırçın, öfkeli kimi zaman fakat sana zarar vermez öfkesiyle. Dinlendirir, durultur seni. Öyle bir dostluk bizimkisi işte. Bazen o bana kızar atar dalgasını, bazen ben ona köpürürüm "yeter" diye. Dostluklarda böyledir işte. Kırgınlıklar olmaz onlarda.. Bir tokat atar kendine getirir seni. Ama işte ... Neyse.

Hayatta tek bildiğim bir gerçek var ki, gözyaşlarınızı haketmeyenler için harcamayın. O yaşlar da çok kıymetli.

Sevgiler..