Gülme

Gülmek, ne kadarda yakışır insana,

Konuşurken daha bir başka olur, karşısındakine mutluluk rüzgârları estirir, Bu yüzden  hep güler yüzlülük, hoşuma gitmiştir. Belki de bizim çocukluğumuzda bir gereksinimdi,  bilemiyorum; Çünkü genelde büyüklerimiz asık suratlı, ciddi, ulaşılmaz görünümdeydiler. Kendilerine gülen bir yüzle, daha kolay yanaşabiliyorduk san ki!

Günümüzde, artık gülen yüzden, hiç hoşlanmıyorum.

Toplum olarak, Ota, Çöpe, her şeye gülüyoruz. Tebessüm etmeyi, otuz iki dişi göstermeye dönüştürdük. Her şeyde olduğu gibi, ölçü, sınır, tanımıyoruz. TV’de, sokakta, iş yerinde, komşuda, siyasette, kahvede, konu ne olursa olsun yüzümüz gülüyor. Ne yazık ki duygularımızın görüntüsünü, veremiyoruz.

Biraz önce olan, kazayı anlatan da, bir adamın düştüğünü gören, yangın haberi  verende, hep o anlamsız gülüşü yüzüne konduruyor.

Özellikle, TV de bu örnekleri çok görmekteyiz. Dikkat çekmek isterim ki!

Toplum psikolojik olarak  çöküşte, neyi ne zaman yapacağını, bilmez halde,

TEPKİME  0,  

HADİ HAYIRLISI

Canan