Sürükleniyoruz?

   Bir yerden başka bir yere taşınırken hazırladığımız bavullar… Her şey var içinde. Bırakmak isteyipte bırakamadığımız bir sürü eşya, hatıra…

   Hem elimizde hem yüreğimizde oradan oraya sürükleniyorlar bizimle. Nereye gitsek yanımıza mutlaka ufacık bir hatıra alıyoruz. Kimimiz sevgilimizin hediye ettiği küpeleri, kimimiz annesinin aldığı o bluzu, kimimiz ise şimdi yanında olmayanlardan kendine kalanları…

   Bazen de yüreğimizde taşıdıklarımız gittiğimiz o yerde, daldığımız bir manzarayla bir tebessüm konduruyor yanaklarımıza ve dudaklarımıza. Damlalar süslüyor güzel gözlerimizi. Kimi zaman sarılmak istiyor canımız, uzanıp ellerini tutmak. Kimi zaman öfkeleniyor kendimize kızıyoruz. Kızmak niye geçmişin ardından? Önemli olan farkında olmaktır. Farkında olup tekrarlamamak. Akıllı olup kanmamak.

   Ne zaman nerede vereceğimizin belli olmadığı bir son nefesimiz var. Bir de acıları yaşamamız gerektiği gerçeği. Zaten acılar olmadan mutluluklar anlamsızlaşmıyor mu? Sebat etmek gerek. Aslında yapmamız gereken bir ortak eylem var. ‘ Şimdiyi yaşamak’. Biz şimdiyi yaşarken geleceği planlıyor ya da geçmişe dalıyoruz. Yoksa anılar bizimle değil de, biz mi onlarla sürükleniyoruz?