Günaydın & Aziz Nesin !

Yusufcuk, su aziz de, ‘sen nesin’ ki?

Yum gözünü, oyna oyununu, Cumhur yatık.

Perdeler açılsın, süflör, kuklacı olmuş, takla atar,

Yükselsin kahkahalar, insin maskeler, birer birer…

* * * *

Sıvazlayan kapkara, pimler çekik, eller kirli . . .

Kafalar karışık, yüzler buruşuk, kol yok ki, el verem!

Kuruyan kalplerin sahnesine, hoş geldin ,’Günaydın’.

79 yıl yaşadın, 57 yılgın, yılın, bir çınardın sahnede.

* * * *

Kimi: heykel patlatı, uzak diyarda, kimi: tükürdü sanata!

Aziz dostun sordu, bir gün, neden kazalarda lideriz;

Her aracın arkasında, Allah korusun, yazısı, var ya?

Tosla duvara, sonra, dua etmiştim de, ‘bu kaza niye’!

* * * *

Erol Günaydın, sırt verdin ölümünle, cem olduk, camide !

Söz veremiyorum usta! Çırakların hali ne olacak, acep. . .

Vatan, sağolsunlarla gidiyor, sanat, kutsal sahneden  . .  .

Ali, Bektaş-ı Veli turnada, gökyüzünde bölük bölük canlar. . .