Güneş terk ediyor yine gökyüzünü!!!

Güneş terkediyor yine gökyüzünü.

Göz alabildiğine MAVI olan gökyüzü yavaş yavaş kızıla boyanıyor. Daha sonra ise karanlık kaplayacak heryeri, o güzel cezbedici kızıllık siyaha bırakacak yerini yavaş yavaş.

Yer ve gök tamamen siyaha boyandı sonunda.

Karanlık sardı her yanımı ve vakti geldi yüzümdeki mutluluk maskesini çıkarmanın.
Gün boyu suratımda olan o sahte tebessümü bir kenara fırlatmanın vakti geldi.
Karanlık sararken usul usul her yanımı, kaçmıyorum ondan.

Hıçkırıklarım gecenin sessizliğini bölerken ben daha çok sarılıyorum karanlığa. Gün boyu o yalancı maskenin altından yüreğime akan gözyaşlarım ıslatıyor artık suratımı.

Biraz üşüyecek olursam gecenin ayazında daha çok sokuluyorum karanlığın koynuna.

Artık mutluluk maskem yok suratımda, artık o maskenin arkasından gizlice akmıyor gözyaşlarım.

Karanlık beni terkedene dek hıçkırıklarım gecenin sessizliğini bölmeye devam edecek.

Çünkü herkesin güçlüğü bildiği bende kaybedince son kalemi, hep kaybeden ben olunca kadere karşı, mutluluk ellerimin arasından kayıp gidince defalarca ve artık gücüm yoksa onu kovalamaya bırakıyorum kendimi karanlığa.

Karanlıkların en koyusuna sarılıp her gece, her damla gözyaşımla binlerce kez sitem ediyorum zalim sevdiğime.

Herkesin güçlü bildiği ben de yitiyorum her gece karanlıklarda.

Ta ki güneş doğana dek, ta ki aydınlık karanlığı bir kez daha mağlup edene kadar takmıyorum o yalancı maskeyi suratıma.

Gün ışığı vuruyor gecenin sonunda yüzüme, artık dışarı çıkma zamanı, insanlara mutlu gözükme zamanı.

Boşver, hadi tak o lanet olası maskeyi suratına, bırak herkes mutlu bilsin seni.
Gece olduğu zaman anlatırsın derdini doya doya zifiri karanlığa, bırak o sarsın seni şefkatli kollarıyla.

Nasılsa seni saran, anlayan yok ondan başka...

AYŞEGÜL OCALI