Güney'deki Dizdarköy.

Köyümse özlediğim, bil ki, artık uğramadığımdandır.

Hatta, yaşadıklarımı kaleme, almaya başlamışsam,

unutma korkularımdandır.

Unutma sözcüğu, ürkütücü ama,

zaman yaşatıyor sana acımasızca...

Yıllar girmiş araya, tüm anılar, bir dosyada. 

O dosya nerede mi?  aklımda... 

Sayfaları çevirdikçe,

tozlanmış anılar bir anda karşımda.

Özlemişsen otunu, ocağını  ve de köyün ortasındakı,

berrak akarını,

albümlerde ararsın, hatırlayamadıklarını...

ELLERİN  DOLANIR  ALBÜMLERDE,

GÖKKUŞAĞINA  BULANIR, SİYAH,  BEYAZ RESİMLER

GÖZLERİNİN  ÖNÜNDE....

Nerede köyümün düğünleri,

üzüm bahçeleri, okulu, camisi, kahvehaneleri?

Birbirine YASLANMIŞ,  TÜM EVLERİ... 

Yarı yıkık, yarı düzgün duvarlar, hala, hatıra kokuyorlar.

Bazı bahçelerde, kurumuş ağaçlar,

sudan bir haber, köyümdeki topraklar.

Taş yollar, yürünmez olmuş. ne iniş kalmış, ne de yokuş. 

KERPİÇTEN, YA DA TAŞTAN  hanaylar,

yarı sağlam, yarı yıkık direniyorlar.

Evlerin, birbirini ayıran, havale duvarlar,

İç avluları, hala saklıyorlar

Tahta merdivenler, yerlerinde olsalar da,

en sakin esintide, sallanıyorlar.

Ne basamaklarda ayak izleri kalmış,

ne de koşuşan çocuklar.

Yarı kırık , yarı düzgün,

büyük hanayı, küçük hanaya, bağlayan basamaklar.

Sesler kulaklarda, yaşananlarsa, film şeridi gibi anılarda...    

orada, doğmamış olsam da, dönüp, duruyor hatıralar...

(1963 yılında,  büyük anne ve büyük teyzelerimizin terkettirilen köyümüze olan duygularım. ŞU AN Güney topraklarında.)