Günün devamı...

Oda ılındı. Ya da ben ısındım öğlene dek donduktan sonra (bundan evvelki blogda yazmıştım). Hatta şu anda çay kahve değil soğuk bir şey içiyorum. Ki zararlı bir şey ama bu bende alışkanlık yapmış durumda maalesef.

Hele şükür saat 16.15 oldu. Bugün daha iyi geçti, Çünkü oda arkadaşım yoktu, onun bilgisayarı başında birşeyler yaptım, zaman geçti. Bir de iki arkadaşın doğrum günü kutlandı... İncecik bir dilim pasta yemeden duramadım. Olağanüstü idi.

Kampüsteki bankaya gittim. 45 dakika bekledim sıra. Buna inanamıyorum. Çünkü hiç bir bankada bu kadar beklemişliğim yoktur. İşim olmadığı için, mızlanmadan, ertelemeden bekledim. Ama sonunda da işim hallolmadı çünkü kredi kartım gelmemiş, ona bağlı OGS alacaktım. 45 dakika bekledim, O süre boyunca önümdeki 3 müşteriye 3 hesap açtı memur. İzledim. Güya bilgisayar kullanılıyor, her bir hesap açılma işlemi için tonla kağıt kullandı.... O kadar çok ve inanılmaz kağıt işi var ki... Çalıştığım yerde de kağıt işi ve kağıt ziyanı çok. Bir Üniversite burası ama insanların çoğunda "kağıt ağaçtır, fazla harcamayalım" bilinci yok!:( Kağıt çöpü de vaarken müsvedde olabilecek ya da oraya atılabilecek kağıdı yırtıp normak çöp kutusuna atıyor genç oda arkadaşım:( Bunu anlamak zor, çocuklar bile bunu bilirken!

Az sonra çıkıp 33 kilometre gideceğim. Bize yakın diş hekimi ile bizim ev arasında bir yerde otomobili park etmek için yer arayacagım o daracık sokaklarda köşe başlarına dönemeçlere park etmiş düşüncesiz sürücülere güzel laflar ederek... İnsan ne kadar da geriliyor dişçiye gideceği zaman. Buna gerilmeden giden var mıdır bilemiyorum. Allahım! bir olsa bitse... Bitse derken tabii bu günlük, yoksa daha birkaç sefer gitmem gerekiyor eski dolguların yenilenmesi için...

Şu yol, diş vb bitse ve eve dönsem... Beni rahatsız eden dişçiye gitmek mi yoksa eve bir an evvel gidememek mi bilemiyorum. Akşam olunca eve dönme, evden çıkmama arzusu var bende. Bir yere gidecek olmak bir rahatsızlık yaratıyor. Psikoterapilerde uzun süre incelenmesi gereken bir konu. Bunca didikledim çözemedim. O bitmeyen boşluk ve hüzün duygusu daha da artıyor çoğu durumda.... Toparlayabilirsem başka zaman yazarım...

.