Güya insanız!

Dün akşam iş çıkışı bir yağmur başladı aklınız durur.
Hava gece gibi oldu bir anda.
Çakan şimşeklerin ışığı ve sesi insanı ürpertiyordu.
Rüzgar yağmuru oradan oraya çarpıyordu.
Yağmura arabamın silecekleri yetişmedi bir ara, kenara çekmek zorunda kaldım.
Ortalık aniden savaş alanına döndü. 

Bunalımda dedim doğa ya da kavgada
O anda herkes, herşeyle kavga ediyordu.
Her şey, herşeyden etkileniyordu.
Ağlıyor mu, yoksa kavga mı ediyor tamam karar veremedim?
fakat sevişme değildi, onu kesin biliyorum.
Yok yok eminim savaştı bu.
Kendi içinde olanlar, birikenler deli gibi saldırıyordu birbirlerine.
Rüzgar buluta, şimşekler yeryüzüne, ses ve ışıksa, canlılara saldırıyordu...
Yağmursa gözyaşlarıydı bu savaşın, ara ara çoğalan ve azalan. 

Bu sabah ise herşey sakin ve huzur içinde.
Gökyüzü mavi, güneş pırıl pırıl.
Dün akşamki savaştan eser kalmamış.
Doğanın kendisiyle kavgası kısa sürüyormuş.
Bir kaç saatte hadi bilemedin bir gecede bitti herşey
Bu günse sevişiyor bak, bir şeyle bir şeyler... 

Ne güzel dedim; Bitirdi savaşını kendi içindekilerle.
Ya da kendi içindekileri savaşa tutuşturdu, şimdi rahat! 

Hayıflandım! Kahroldum!
Bizler koca koca ömürlerimizde şöyle bir duruluğa kavuşamadık diye.
Şöyle bir savaşsak içimizdekilerle;
Ya da onların savaşımına izin versek biz seyreylesek.
Ama adam gibi bir savaş olmalı bu...
Kıran kırana ama taraf tutmadan mantık ve duygular arasında.
Dayanabilir miyiz acaba bu tür savaşlara?
Bu yüzden mi erteliyoruz savaşımızı taaa mezara kadar? 

Savaşabilmeye dayanabilr mi insan kendisiyle?
Çok zor şu an...
Doğanın bir parçası mıyız diyorsunuz anlamadım?
Biz o tarafımızı çoktan gömmüşüz kelimelerin altına.
Boşuna mı öyleyse herşey?
Hayır ben umudumu kesmedim, ne kendimden ne başkalarından.