Hadi ölmekten korkmuyoruz!

Su kamyonu önüme kırınca dondum kaldım, orta şeritten sağ şeride sinyalsiz geçen şoförün suratını görebilmek için kullandığım aracı kamyonla aynı hizaya getirdim, sürekli yola bakan adamın başını sola çevirmesi için kornaya uzun süre bastım...

Oralı bile olmadı...

Umursamaz bir yüz ifadesi takınıp yola devam etti...

&&&

İki sene önce yine İstanbul’dan can havli ile kaçmaya çalışırken, gişelere gelmeden sıkışan trafikte yavaşlamış, arkamdaki kamyon ne hikmetse duramamış, bagajı enseme getirmişti...

Söylene söylene, birazda ne yapacağımı bilmeden inmiştim arabadan, şoförün gözlerinin içine bakmıştım...

Ellerini iki yana açarak sanki onun olayla alakası yokuş gibi “ durmadı” demişti adam!

Laf dinlemeyip “durmayan” kamyona sinirlenmiştik beraber!

&&&

Çorlu’dan Edirne’ye giderken bomboş yolda devrilen domates yüklü Tır’ın sürücüsü, “geçmiş olsun, nasıl oldu” diye sorduğumda ne cevap vermişti;

“ İçim geçmiş!”

&&&

Türkiye’de her yıl bir milyona yakın trafik kazası oluyor, on binlerce vatandaşımız hayatını kaybediyor, yaklaşık iki yüz bin kişi de yaralanıyormuş...

Suç, laf dinlemeyen araçlarda değil elbette...

Direksiyon başına geçince; bencilleşen, farklılaşan, insanlıktan uzaklaşan bizlerde...

Trafikte özümüze mi dönüyoruz yoksa içimizdeki canavar mı ortaya çıkıyor anlamış değilim!

Hadi ölmekten korkmuyoruz!

Ya sakat kalmaktan?

Sakat bırakmaktan?

Öldürmekten?

Başkalarına zarar vermekten?

Nasıl oluyor da sürat yaparken kendimizi kaybedip, iş dönüşü evine çocuklarına giden anne, babaların hayatına son verebiliyoruz?

Nasıl oluyor da karşıdan karşıya geçmeye çalışan her şeyden habersiz minik bir yavrunun hayatına kast ediyoruz?

Bizim her işimiz mi acele yahu?

Neden on dakika erken çıkmıyoruz da, sürekli bir yerlere yetişmeye çalışıyoruz?