Hamalsan ve kimsesizsen...

Yılmaz Odabaşı Feride adlı şiirinde;

" herkesin bir kimsesi vardır ben bilmez miyim / bir de kimsesizliği " der.

Az önce kimsesiz birini kaybettik.

Aslında kaybettim mi demeliydim... Çünkü belki de sadece benim için birisiydi O...

Yağmur yağıyor, hem de bardaktan boşalırcasına.

Sanırım Tanrı bile dayanamadı kimsesizliğine.

Ölümüne bir Tanrı ağlıyor bir de ben…

Kimbilir ?

*

Karaköy Perşembe pazarını bilenler bilir. Belirli yerlerde kümeleşen, iş bekleyen hamallar vardır.

İşte onlardan biriydi Vahap dayı.

Vahap dayı diyorum çünkü herkes öyle sesleniyor Ona, soyadını kimse bilmiyor.

Boğazımdan aşağı, cam kırıkları dolu …

Yüreğimde kocaman bir çizik, durmadan kanıyor…

Hamal babamı hatırlatması mıydı yüreğimi çizen, yoksa Vahap dayının kimsesizliği mi?

İnanın bilmiyorum.

Yüreği o kadar büyük ve öyle sevgi doluydu ki, hep bu dünyaya çok bu güzel yürek derdim.

Sorguladığında sevgisiz, duyarsız yürekleri; kırılır, incinir, yaralanır yüreği derdim.

Sevmeyi enayilik bilenler karşısında, ezilir yüreği derdim...

İşte derdim demesine de, dillendiremezdim bir türlü.

Çünkü öyle çok ihtiyacımız vardı ki böyle yüreklere...

Ve öyle çok ihtiyacımız var ki... 

hatice atalay