Hanımeli Kokulu Sultanım…

HANIMELİ KOKULU SULTANIM…

Yavaşça açıyorum bahçe kapısını. İki merdiven basamağını inip, gözlerimi kapatıyorum. O özlediğim kokuyu derin nefeslerle dolduruyorum ciğerlerime. Buram buram yayılıyor bütün bedenime. Hanımeliler açmış, yine gelin gibi bembeyaz. Kapıdan geleni karşılar gibi reverans yaparak salınıyorlar. Babaannemin kokusu hanımeli çiçekleri. Pamuk yüzlü, boncuk gözlü, suskun insan. Sevgili Dilruba Sultan…

Ailemizin ana direği oldu daima. Evimizin olmazsa olmazı, Başbakanı belki de Cumhurbaşkanı. Kimseyi kırmaz, kimseye sesini yükseltmez ama bir bakışı, bir duruşu ile saygı uyandırır etrafında. Sultan lakabını da dedem takmış zamanında. Varlıklı bir aileden gelmiş değildi aslında lakin öyle asil bir duruşu vardır ki…Ne onu anlatacak kelime bulunur, ne de söz yeter tasvir etmeye.

İnci tenli, mavi gözlü ve şelale coşkunluğunda saçları ile gelin olduğu gün senelerce dilden dile dolaşmış mesela. Dedemin ne kadar şanslı olduğu, böyle bir güzeli nerden bulduğu anlatılmış insan kalabalıklarında. Çalışkanlığı, elinin marifeti oğlan annelerine çileli ahlar çektirmiş kaçırdık edalarıyla.

Bütün bunlara rağmen kaynanasından gördüğü zulüm bir gölge olup düşmüş yaşamına. Daima hor görmüş, kapısına gelen dilenci muamelesi göstermiş Dilruba Sultana. Kadın toplantılarında ısrarlar karşısında şarkılar söylermiş babaannem. Sanat müziğinin o eşsiz tınıları, billur sesiyle hayat bulurmuş her defasında. Akşam olunca da bin bir şikâyetler başlarmış dedeme. Karın Ağustos Böceği gibi şakıdı gene bugün diyerek. Dedemse anasının huyunu bildiğinden, karısına karşı tek bir kem söz çevirmemiş. Yüzüne gülmeyen, bir gün iyi gün göstermeyen kaynanasına rağmen hiçbir zaman intizar etmemiş yine de bu bahtsız gelin. Son vakitlerinde bebekler gibi bakmış bu kadına. Belki de hiç susmayan dili yüzünden, hançeresine yerleşen kanser ile kilitlenmişti ağzı. Gelininin kıymetini bilmememin pişmanlığı ile vermiş son nefesini.

Ah, Dilruba Sultan…Tam yedi evlat anası, yedi yavrunun gözbebeği. Hafız Efendi’nin sultanı, on iki torunun pamuk ninesi. Eşini tamamlayan ikinci yarı, çocuklarının başında sönmeyen ayışığı. Gelinlerine ikinci bir ana, damatlarına yol gösteren kılavuz konumunda.

Hayat arkadaşını kaybettikten sonra bir yanı hep eksik olmuştu. O eksik yanı doldurmaya gayret eden çocukları hiçbir zaman başaramadılar bunu. Öyle ya, kocanın yeri ayrı, çocukların yeri daha bir ayrıydı kadında. Bu eksikliğe rağmen görünmeyen otoritesi, yardım eli hiç kaybolmadı evlatlarının üzerinden. Hep tatlı dilli, hep sevgiyle bakan bakışları koruyucu bir pelerin gibi örterdi üzerlerini.

Şimdi şu kapıdan girmek istemiyor bacaklarım. Onun sessiz adımlarını hissedemedikten sonra, varlığını bilmedikten sonra ne anlamı vardı bu evin. Burası baba eviydi aslında ama bize göre babaannemin sırça köşkü olmuştu her daim. Sabah haberi geldiğinde birkaç saat kendime gelememiştim. Dilruba Sultan’ın bizi bırakıp gideceğine hiç ihtimal vermemiştik çünkü. O hep bizimle olacak, evlatları, torunları hep ziyaretine gideceğiz ve her gidişimizde kendi elleriyle yaptığı vişne şurubu ikram edecek bizlere. Pamuk ninemiz daima bu evde olacak. Oysa şimdi onun sessiz vedasına eşlik etmeye davet edildik.

Gözyaşlarımı içime akıtarak açıyorum odasının kapısını. Başında kuran okuyan kadınların mırıltısı odaya yayılmış. Bembeyaz bir çarşaf örtülmüş bedeninin üstüne. Kürdan inceliğinde bir beden yatıyor beyazların altında. Bir türlü yakıştıramadığım hastalığı iyice eritmiş onu. Gözlerimin perdelerini kapatıyorum acı içinde. Çenemdeki ıslaklığı hissedince ağladığımı fark ediyorum aynı zamanda. Yüreğimde çağlayan ırmakların eşliğinde dualar gönderiyorum bu evin eşsiz Sultanına.

Hanımeli kokulu babaannem…Dilruba Sultan…Pamuk Ninem…Bizlerden ilk ve son ayrılığın bu…çok zor geldi be Sultanım…Çok zor.