Hayalin...

Gidiyorum diyorsun şimdi bana.
Tamam, durma öyleyse.
Hayallerim olmayacaksa zaten gitmelisin.
Seninle kurduğum hayallerin hiç biri olmayacaksa gitmelisin.
Bir sabah uyandığımda senin sesin olmayacaksa sevdiğini söyleyen hiç durma.
Unutmadan hep neyi sevmiştim biliyor musun?
Hep neyin hayaliyle yaşamıştım…
Her uyandığımda beni öpen bir sevdiğim vardı sarıldığım.
Eğer artık o değilsen git.
Gözyaşlarımı göğsünde dindirdiğim kurtarıcım olmaktan vazgeçtiysen durmamalısın.
Benim yüzümü güldürmek eskisi kadar önemli gelmiyorsa, ya da benimle ağlamak eskisi kadar cazip değilse çözümsüz dertlerde yalnız bırakmalısın artık.
Yeterince oyalamışsın zaten beni. Dur bir dakika sen gidersen şimdi ben ne yapacağım?
Sen önceden de yoktun ama ben sana dair hayallerimle yaşıyordum.
Sen zaten hep giderdin. Hiç dönmedin.
Hep gelen bendim.
Sen hiç beklemedin.
Önemsizdim senin için.
E bu kadar sene…
Ya bu kadar emek…
Ne olacak şimdi?
Seninle yaşadığım hiçbir şeyden pişman değilim derken nasıl bu hale geldik?
Hayallerimi aldın da bana bu hayalini niye bıraktın be sevdiğim?
Sanki şimdi şu kapıdan çıkıp geleceksin de “benim uyuzum hâlâ yatıyor mu?
Sulu göz yine niye ağlıyorsun” diyeceksin…
Sanki çocukluğumla beni baş başa bırakıp gitmemiş gibi…
Sanki hiç gitmemiş gibi…
Ölüm sana hiç yakışmadı sevdiğim,
Kime yakışır ki...
Aslında herkesin bişeyleri yarım kalmaz mı bu dünyada?
Sende beni yarım bıraktın işte.