Hayat bir tiyatro

Bazen düşünüyorum da hayat aslında bir tiyatro sahnesi. Herkes bir gayret içinde rolünü en iyi şekilde yapmaya çalışıyor. Ya tamamen bir figüran olmakla yetiniyor, ya elinden geldiğince sahnede kalmaya çalışıyor ya da oyunun starı olarak kapatıyor perdesini.

Hayatımız yaşadıklarımızdan ibarettir. Sadece yaşadığımız güzel anlar değil, yaşamak istemeyeceğimiz durumlarda hayatımızın içinde. Olumsuz olaylar, sevimsiz karekterler, hoş olmayan, can sıkan bir sürü insan ve bizim onlara karşı gelme çabamız hepsi içinde hayatımızın. Eğer hayat bir sahneyse sahnedeki oynayan oyuncularda biziz yaşadığımız sürece kamera kayıtta sarmaya devam ediyor. Yönetmen ise yukarda. Ne role karşı gelme şansımız ne de oynamayacağım deme hakkımız var ve ne yazıktır ki hayatımızda sahnedeki gibi hataları düzeltme, yeniden çekip düzeltip montajlama ihtimalimiz yok. Yaptıysan o da seninle bütünleşip hayatının içinde bir yer kazanıyor. Tabir-i caizse seninle yatıp seninle kalkıyor.

Zaman geçer hatalar unutulur tamamen yok olmasa da üstü örtülür. Bu yapılan hatalar, yanlışlar, pişmanlıklar hayatın sonu değildir. Tıpkı bir suflenin yanlış okunmasıyla oyunun bitmediği gibi hayatta devam eder akmaya...

Oyunun sonuna gelindiğinde, perde kapanır tıpkı bir insanın göz kapakları gibi, büyük bir kalabalık uğurlar insanı hayatta da oyunda da bu böyledir. Ya alkışlanıp saygı kazanırsın ya da sessizce söner ışıkların. İki durumda da kalabalıktır etrafı insanın artık jübileni yapmaktasın.

Son alkışların bu duydukların son ses, son duruş, son görüş ve SON.