Hayat

Hayat bir defter aslında. Her yaşanılanı yazdığın, göz yaşını akıttığın, şarkılar mırıldandığın, üşüdüğün kimi kavrulduğun ama hep olduğun bir defter. Yazdıkça bitiyor, yazdıkça eskiyor, yazdıkça tükeniyor.

Günlerden bir gün geliyor, yorgunsun, ıslanmışsın ve çok yalnızsın. Bakıyorsun şöyle ne olmuş da olmuş bunlar yaşanmış, nerden gelinmiş, kimler gelmiş kimler gitmiş… Okudukça hırslanıyorsun. Kimi yerleri okumak bile istemeyip yırtıyorsun, parçaları kalıyor sen görmezden geliyorsun. Kimi yerleri karalıyorsun ucu körelmiş kırık bir tahta kalemden medet umuyorsun! Ve kapattığını, unuttuğunu varsayıyorsun.

İlerledikçe daha bir dik oturuyorsun sanki, başın daha bir havada. Sanki bir şeyler güç zenginiymiş, dilenmişsin, almışsın ve huzurla saklamışsın cebine bir gün gerek olur inancıyla. Sen ilerlerken zaman da ilerler. Sana inat daha bir hızlı, daha bir korkusuz… Saatler geçer göz yaşları diner ve sular çekilir, güneş döner evine gök yüzünün daimi misafirleri yer değiştirirler ve sen uykuya yolculuk edersin.

Uzun bir aradan sonra geri döndüğünde başkasındır, başkası olmuşsundur!Güçlü, gururlu, dimdik ayakta! Kaldırıp atmışsındır defteri. Öyle iyi hissedersin ki kendini ne kar ne yağmur ne fırtına durdurabilir seni. Bir gemi gibi salınırsın hayatın mavi dehlizlerine. Başlangıç noktasındasındır. Her şey çok güzeldir. Ta ki birileri sana her zaman ki doğanın kanununu hatırlatana, insana ruhunu anımsatana dek. Birileri mutluluğunu yıkmak için el ele verirler ve başarırlar. Sense buruk, hüzünlü ve yenilmiş yine dönersin deftere ve yine yazarsın. Ve yine başlarsın. Her şeye var olan her şeye yeni bir kapı açarsın. Bu hep böyle sürer gider. Yenilirsin, kalkarsın, yenilirsin, kalkarsın…

Aslında bir film gibidir hayat ve sen onu başa sarıp sarıp izlersin ve bir gün yönetmen stop der, defter de bitmiştir zaten…