Hayat

Hayatımız kent yaşamı içinde bir koşuşturmacadır gidiyor, kocaman kocaman taş yığınlarının arasında her geçen gün artan ve artık dayanılmaz hale gelen trafikte evden işe, işten eve, biraz televizyon biraz bilgisayar, eşimiz ve çocuklarımızla bile oturup konuşmaya ve bazı şeyleri paylaşmaya vaktimiz olmuyor.

Bazen düşünüyor insan; acaba bu taş yığınlarımı kalbimizi taş etti, yoksa bu trafik mi sinirlerimizi böyle gerdi diye, en basit birşeyde bile kızgın, hemen parlayan, tahammülü olmayan, selam vermeyen, özür dilemeyi dahi bilmeyen insanlar haline geldik.

Oysa her gün duyduğumuz ve az da olsa kalmış hislerimizle bizleri hüzünlendiren bir çok olay, hayatın ne denli süprizlere açık olduğunu ve bu bir varmış bir yokmuş dünyada yarının ne olcağını bilmeden yaşadığımızı bizlere göstermiyor mu?

Biraz daha çevreye ve tüm canlılara duyarlı ve saygılı olsak, biraz daha dost olup dostluklar kursak ve geçip giden ömrümüzü gerginliklerden uzak daha mutlu yaşasak, daha mutlu ve umutlu çocuklar yetiştirsek olmaz mı?