Hayata alışma ve tutunma

Şu ana kadar olan yazılarımda hep anne-baba gözünden yazdım tüm hamilelik ve doğum sürecini. Ama bu hayata alışma ve tutunma dönemi en çok bebekler için zor ve yorucu olmalı. 9 ay süren rahat bir yolculuk tam da her şeyi bir kordonla halletmenin rahatlığına alışmışken birden bitiveriyor. 10 cm’lik daracık bir yoldan nefessiz kalarak, eğilip büzülerek, sıkışarak karşıdaki ışığa doğru çıkmaya çalışıyorlar. Ve bu eziyet onun için de saatler sürüyor.

Dünyaya geliyor, işler hiç de alıştıkları gibi yürümüyor burda. Bi kere çok ışık var, çok gürültü var ama hiç bir şey net değil her şey bulanık. Ciğerlerine hava dolmaya başlıyor, yaşamak için nefes alıp vermesi gerekiyor. Bu da ne böyle?

Acıkan karnını doyurabilmek için efor sarfetmek zorunda artık. Öncelikle ağlayarak durumu annesine bildirmesi gerekiyor, sonra da emmek için çok enerji sarfetmesi. Bu nasıl iş böyle yaa...

Aa o da ne altımda bi ıslaklık var, kokuyo yaa bu, off çok rahatsız edici... Yine ağlamalar. Yapamadığı zaman daha da kötü. Halbuki orda ne kadar kolaydı her şey. Kaka yapmak gaz çıkarmak felan da neymiş?

Sonuçta alışık olmadığı bir yaşama merhaba diyor. Bu hayata tutunmak için verdiği savaş onun minik bedeni için çok yorucu. Bebekler hayata alışma ve tutunma dönemleri olan bu iki ayda özellikle annelerinin desteğine çok ihtiyaçları var. Çünkü bir tek onu tanıyorlar. Ne kadar şanslıyız değil mi?