Hayatın anlamı bu işte

Zaman zaman o kadar şaşıyorum ki onlara, bazen de hayran hayran bakakalıyorum… Beni o kadar iyi tanıyorlar ki…

Bugün bir öğrencim bana: ”Bugünlerde yorgun olmasınız öğretmenim.” Dedi. Ben de :”Evet, yoruluyorum gerçekten, bu sonuca nerden vardın?” dedim. Öğretmenim siz hızlı kitap okurdunuz. Birkaç haftadır aynı kitabı elinizde görüyorum.” dedi.

Her şey o kadar mükemmel ki okulumda bu sihirli masal ülkesini kaybetmek beni korkutuyor. Öğrencilerimle kurduğum özel bağı yaşadığım her olay da görüyorum. İşin garip tarafı derslerine girmediğim öğrencilerden bile bu sıcaklığı alabilmem. Bugün nöbetçiydim. Birinci sınıflardan bir kız :”Öğretmenim ben size bir şey yazdım ama, ben gidince okuyun!”dedi. Eh, eli mahkum öyle yaptık! Büyümüşte küçülmüş şirin şey!

Kağıtta yazan şu:

” Öğretmenim siz çok güzelsiniz, siz dünyadaki en güzel öğretmensiniz. Keşke bizim öğretmenimiz olsanız…

MERVE”

Bak sen adaşım cimcimeye…

Gün içinde o kadar çok yoruluyorum ki kah biri derdini anlatır kah biri soru sorar kah biri ağlar…

İşin garibi hiçbiri de ağır gelmiyor bana, hayatımın içinde olmalarını seviyorum. Böylece yanlışa düşmelerini engelleyebiliyorum ya da yanlıştan dönmelerini sağlıyorum. Günün sonunda:

“ İyi ki varsınız…” demeleri tüm yorgunluğumu alıyor.

Geçen gün: “Öğretmenim temmuzda görüşelim, t ercihlerimizde yardım edin lütfen!”dediler. “İnşallah!” dedim.”Çoçuklar, gidiyorum ben.” diyemedim. Son güne kadar da söyleyebileceğimi sanmıyorum. Söylediğim anda ağlayacaklar tabi ben de dayanamayacağım.

Zaten benim omzumda bir şey var. Kim omzuma yaslansa ağlıyor. Bir gün kızlara: ”Bana bakın hep siz ağlıyorsunuz, ben de bir gün sizin omzunuzda ağlayacağım ona göre!…” dedim. Ağlamaktan şişmiş gözleriyle gülmeye başladılar. Hayatın anlamı, bu işte… Kimi ne kadar gülümsetebildiğin…