Hayatınızdan giden hep başkaları mıdır?

Gidenlerin arkasından çok ağlar mısınız? Kim olursa olsun., bu hiç fark etmez, ben her gidenin ardından hüzünlenirim. Alışkanlık bu belki de... ama hep düşünmüşümdür, giden mi daha çok özler? yoksa kalan mı?

Gidenler de elbette ki üzülüyordur. Ancak kalanlar kadar değil. Giden her zaman için hayatını yeni insanlarla devam ettirir. Yeni bir hayat onlara heyecan verebilir. Oysa kalan aynı yerde, aynı hatıralarla birlikte kalır. Her yaptığı, ona gideni hatırlatır.

Öyle alışıyoruz ki bu gitmelere, öyle özlüyor, öyle benimsiyoruz ki birilerini. Ya yine en sevdiğim giderse ! Ya beni böyle tek başıma bırakırsa... Bu yalnız kalma korkusu sarıp sarmalar sizi, hatta boğar. Tren garları, terminaller, havaalanları özlem durakları değil midir aslında?

Gidenlere nasıl alışmışım bir kere. Ardından koşmak, kolundan tutup hiç bırakmamak isterdim. Tanımadığım bir komşu taşınıp gider apartmandan, hüzünlenirim. Alıştık bir kere, onların ayak seslerine..... Hayatınızı değiştirememektir, belki de çok fazla bağlanmak birilerine.

Bir zamanlar deli gibi sevdiğiniz de mi, terk edip gitti sizi? “Terk etmek “ değil aslında söylemek istediğim, zorunlu gitmeler ve zorunlu kalmalar. Belki de bu temeller en başta atılıyordur. Hayatımızın en başlarında, çocukluktan beri..

Küçükken kuzenlerim gelirdi Almanya’dan, bir ay kalıp giderlerdi. Üç gün ağlardım hiç durmadan. Dokuz yaşımdayken kedim öldü., hala hatırlayınca boğazım düğümlenir. İlkokulda yanımda oturan arkadaşım başka okula gitmişti, yine üzülüp ağlayan bendim. İş yerindeki en samimi arkadaşımdan biri iş değiştirdi, başka bir yere nakil oldu. Şimdi onsuz devam etmek, nereye kadar? Ya yine sevdiğim bir arkadaşım giderse?

Dostluğu bulup sonra birden bomboş kalakalmak, asla unutamayanın yanında, gidenden bir müddet sonra ses kesilir.

Belki ata sözleri derdine derman olur. “ Gözden uzak olan, gönülden de uzaktır”.