Alışmak üzerine...

''Alışmak'' ne kadar kolay bir kelime.Söylemesi de çok kolay.. omuz silkercesine umursamaz bir tavırla ''alıştım '' dersin işte her şeye.. En büyük yalanı da kendine söylersin.

Alıştın mı gerçekten, ya da alışır mı insan hayatın içinde kendisine söylediği yalanlara? Yüreğinde koca bir delik açmaz mı alıştıkların, ya da sözüm ona alışmaya çalıştıkların?

Yoksa ''hayat işte'' deyip mi hep geriye attıkların, başından savuşturdukların?

Alışılır mı,çok isteyince bırakılır mı sonuna kadar savundukların?

Ne çok şey vardır içinde kimbilir yaşamadıkların,yaşayamadıkların.. alışmak zorunda kaldıkların..

ne çok söz vardır kandığın.. daha zamanı değil deyip de sonraya sakladığın.


belki de koyup gidiverdiğin bir sevgilidir söz verdiğin oyaladığın.. ''alışırım nasıl olsa'' deyip de tek bir cümle bile
kurmadan geride bıraktığın..

ve alışmak üzerine kendine söylediğin yalanların hep karşındadır bir zebani gibi..

''Alıştım'' dediğin yalnızlığın..

''Mutluyum'' dediğin mutsuzluğun..

''Seni seviyorum'' derken bile, içinde bas bas bağıran sevgisizliğin..

Alıştın mı sen şimdi bunlara?birşeylerin ucunu kopmasın diye düğüm atmaya çalıştıkça düğüm açılıyorsa, hayatın içinde ters dönmüş bir hamamböceği gibi hissediyorsan kendini eğer.. alışmamışsın sen hiçbirşeye.. alışılmaz da zaten hiç bekleme.

''MIş'' gibi yapmalara hiç gerek yok..


''Yalan'' dediğin herşey sonuna kadar gerçektir.


Yalan olan alışmaktır.. alışmaya çalışmaktır.


Yalan olmayan ise kendinden sakladıkların ve, kendine yasakladıklarındır..