Hayattan kareler...

Yaz senfonisinin maestro melodileri yeni yeni tam olarak hissettirmeye başlamışken kendini, sivri dilli kelamlar dökülmüyor gönlümden bu kez. Hayat nasılsa kendine su misali bir yol bulmuş akıp gidiyor. Hakeza ekseninde dönmeye alışmış dünyamız misali. Hazır deniz tutkusu, tatil coşkusu sarmalamışken dört bir yanımı, eğlenceli şarkılar mırıldanmak varken, ucu yırtık fotoğraflara, yitik hatıralara dönüp efkarlanmanın ne alemi var değil mi? Zaten hayatın kendisi öyle renkli bir fotoğraf ki... Siyah beyazına nostalji, renklisine mutluluk denemez mi... Nazım Usta ne güzel sual eylemiş ''Abidin, mutluluğun resmini yapabilir misin?'' diyerek. Mutluluk aslında bir çocuğun ''anne, bak başardım!'' diyen bakışında, bir bayram sabahı sıcaklığında, tan ağardığında,
şafak söktüğünde ya da yeni güne uyuyan gün batımının hüzünlü yansımasında... İşte o yüzden değil mi ki zaten anı şipşakladığınız fotoların bir o kadar eğlenceli ve güzel oluşu? Çünkü hayat fotoğraf karelerinin sahnesinde oynanan bir büyük şaheser . Ve siz de bu başyapıtın baş oyuncusu... İster Cezar olun, ister Othello ya da Julliet... Akıllarda kalacak en güzel sahnenin fotoğrafı siz olun..

Alkış çığlıkları kopsun gülümseyen karelerinizden... Ve en vakur duruşunuzla vurun hayatın dibine... Bilin ki Fuzuli'ye, Yunus'a gark olmuş bu toprak, Neyzen Usta'ya şişenin dibini, Hayyam'a cennetin yolunu, Baki'ye baharın huzurunu göstermiş.'' Bu dünyanın baharı da, hazanı da birdir'' diyen şaire hürmeten, bütün iklimlerinizin fonlarına mutluluğun resmini çizin Nazım adına... En son gülümsediğniz pozdaki arka fonu hatırlıyor musunuz? İşte bak o en sağdan köşedeki benim diyebiliyor musunuz tüm fonlara rağmen? Yüzyıllara meydan okuyan bir han bu dünya, çok yolcusu olan pek çok da durağı... Her durak son bir sahne, her son bir sonraki perde... Hadi şimdi arkanıza yaslanın ve iklimin bu muhteşem huşu içinde inadına kahkahayla bir poz daha verin hayata yadigar....