Her şeye değer!

Daha önceki yazılarımda bu sene derslerde bir ay boyunca aynı tarz yoga yaparak ve aynı "asana"yı (duruş) çalışarak beden ve zihindeki değişiklikleri gözlemlemeye çalıştığımızı söylemiştim sanırım. Her ay başka bir "asana" grubu üzerinde çalışarak ve belirli bir ya da iki "asana"ya yoğunlaşarak, o "asana" için gerekli olan bölgeleri esnetip güçlendiriyorduk. Bu ay grup derslerimizde geriye eğilmeler üzerine yoğunlaştık. Ve tahmin edebileceğiniz gibi zirve duruşu da, herkesi zorlayan en başlıca geriye eğilme olan "urdhva dhanurasana"ydı (köprü). 

Dersin ilk yarısında omuzları, göğüs kafesini ve bacakları bu duruşa hazırlamak gerekirdi. Omuzları dış rotasyona hazırlamalı, kolları güçlendirmeli, göğüs kafesini ve bacakların önündeki kalça fleksör kaslarını esnetmeliydik. Bu hedef bölgeleri "urdhva dhanurasana"ya hazırlamak için bedeni öncelikle "surya namaskara" (güneşe selam) serileriyle ısıttık. Bedeni ısıttıktan sonra "surya namaskara" serilerinin arasına hedef bölgeleri güçlendirip esnetecek duruşlar eklemeye başladık. "Ashwa sanchalanasana" (yüksek hamle) ve "anjaneyasana" (alçak hamle) ile bacağın önündeki kasları esnetirken hafifçe omurgayı geriye doğru da eğmeye başlamıştık. Her güneşe selam serisinde "tadasana"da (dağ duruşu) bedeni biraz daha geriye eğerek geriye doğru bakmak ve bilinmeze gitmeyi deneyimliyorduk. Omuzları dış rotasyona hazırlamak ve esnetmek için "uttanasana"da elleri arkada kenetleyip kendi bedenimizin elverdiği ölçüde elleri başa doğru yaklaştırıyorduk. Yine omuzların dış rotasyonuna hazırlamak için "virabhadrasana I" (birinci savaşçı) kollarımızı "garudasana" (kartal) duruşu kol pozisyonuna alıp nefes verirken bacağın içine doğru düz bir omurgayla eğilmiş nefes alırken geriye doğru açılmıştık. "Virabhadrasana II"de ise (ikinci savaşçı) kollarımızı "gomukhasana" (inek başı) duruşunun kol pozisyonunda tutup omuzları dış rotasyonda tutmuştuk. Kollar ise her "surya namaskara" serisinde "phalakasana" (sopa duruşu) ve "ashtangasana" (diz çene göğüs duruşu) ile güçlenmekteydi. Göğüs kafesini biraz daha esnetmek için "bhujangasana"da (kobra duruşu) ve "viparita virabhadrasana"da (ters savaşçı) uzun süre bekledik.  

Geriye eğilmelere ilk başladığımız günlerde "setu bandhasana" (yarım köprü) yaptıktan sonra "urdhva dhanurasana" deniyorduk. Gün geçtikçe bedenler alışmaya başladı. Derslerde biraz değişiklik yapmak gerekiyordu. Bunun için "camatkarasana"dan (vahşi şey duruşu) "urdhva dhanurasana"ya düşmeyi ve geriye gitme korkusu ve bilinmeze gitmenin verdiği heyecanla baş etmeyi deneyimlemek için çalıştırmaya karar verdim. Dersin yarısında ısındıktan sonra denettim bu seriyi. Ne yazık ki ilk ders kimse yapamadı. Belki korkular, belki yeni bir şey görmenin ve zihnin onu reddetmesinin bir sonucuydu... Bilemiyorum. O gün yine "setu bandhasana" ve ardından "urdhva dhanurasana" ile zirve duruşunu tamamladık ve bedeni rahatlatıp dengeledikten sonra dinledik. 

Bir sonraki derste bir daha denedik. Ve inanın dersten bu seriyi yapabilenler çıktı. Ve beni mutlu eden tek şey... Öğrencilerdeki gelişmeleri görmek... Bedenlerinin çalışmaya nasıl cevap verdiğini görmek... Çok çalışınca, azmedince, kararlı olunca, isteyince her şeyin mümkün olduğunu fark etmek... Çalışarak korkuların üzerine gidip onları bile yenebilmek... 

Bu arada öğrenciler gelişmeye devam ettikçe iki dersimizde de aynı duruşu deneyimletmek istemedim. Bir gün "urdhva dhanurasana" bir gün de "ustrasana" (deve duruşu) çalışmaya karar verdim. "Ustrasana" çalıştığımız gün sınıfta bu duruşu çok kolay sergileyebilen varsa bu duruştan "kapotasana"ya (güvercin) duruşuna geçmesini istedim. Ve inanın sınıfta bunu da hakkıyla yapabilen birçok öğrenci oldu.  

Böylece ben de sorumun ve çalışmamızın sonucunu görmüş oldum. Bir şeye emek verirsek, çok çalışırsak, azmedersek başarabiliriz. Dikkat edin, azmedersek diyorum. Hırs yaparsak demiyorum. Sevgiyle, inançla ve azimle... Kararlılıkla denersek elimizden hiçbir şey kurtulmaz. Gerçekten istersek, inanırsak, sevgiyle yaklaşırsak ve düzenli çalışırsak sonunda hedefimize ulaşabiliriz.  

Bu çalışmanın beni mutlu eden en güzel yanı ise öğrencilerin kendilerine inanarak ve çok çalışarak bir yerlere vardıklarını gördüklerinde gözlerine yansıyan ışıktı. Ve sanırım bu her şeye değerdi...