Her şeye rağmen...

Olmadık zamanlarda olmadık şeyler olur. Bazen çok sevinir insan, bazen çok üzülür... Kimi zaman üzüntüden nefes alamayacak, yaşayamayacak duruma gelir. Hayatın anlamı azalmıştır. Hayat anlamsızlaşmıştır. Tam her şey bitti, dünyam yıkıldı derken; bir şey olur... Sevinir insan. Sevinçten çığlık atmak ister ama yorgundur yüreği. Çünkü ağır gelirken yaşamak, yük üstüne yük binerken sırtına, boğulmak üzereyken stres denizinde bir anda her şeyi unutup sevinç çığlıkları atmak çok zordur... Çığlık atmaya takat kalmamıştır adeta... Ama sevinir o. Yüreğinden sevinir. Fırtınalar kopar içinde. Karışıktır onun duyguları. Ağlasa mı, gülse mi belli değildir...

Oturur bir sandalyeye. Nerden nereye geldim der kendi kendine. Daha dün üzülürken, bugün gülüyorum der. Sonra bir korku düşer kalbine "Ya yeniden üzülürsem." diye... Ağlarken bir anda sevinmek ne kadar tarif edilemez bir duyguysa ve ne kadar değerliyse o an sevinmek, gülerken bir anda ağlamak da o kadar kötüdür bir insan için... Çünkü o anlarda her şey iki kat yaşanır...

Mutluluktan uçarken birden yere çakılmaktır sevinirken hüsranı yaşamak... Ya böyle olursa... Ya hüsran yine sararsa dört bir tarafımı diye düşünür insan... Bunları düşünürken mutluluğun tadını çıkaramaz... Geçmişteki mutsuzluğu bugüne yansır adeta... Hani üç yanlış bir doğruyu götürür ya bazı zaman, işte geçmişte yaşanan bir hüsran, gelecekteki daha yaşanmamış bin neşeyi götürür bazen. Dün, bugünü de yarını da mahveder...

Sandalyede otururken ve derin derin düşünürken, bir anda bir kuş, bir serçe takılır gözüne... Bir kuş, bir kedinin pençelerinden kurtulmuştur... İşte o kuş, yüksek bir ağaca konar. Kedi de bakakalır o kuşun ardından... Kuş ağaçta ötmektedir, sevinçle şarkılar söylemektedir... Sevinmekte haklıdır kuş. Az önce her şey bitecekken kurtulmuştur zalim kedinin elinden. Yaşıyordur yani hayattadır. Kediden hala korkuyordur... Ya ağaca tırmanıp da, onu yer diye düşünmekten de kendini alamıyordur. Ama şarkı söylemekten de vazgeçmiyordur... Biraz sonra uçumuştur, gökyüzünde süzülüyordur bir kartal edasıyla... Artık hayat onundur ve kendini hayatın kollarına salmıştır...

Sandalyede oturan insan, kuşta kendini görmüştür... Artık bir serçe gibi olmaya karar vermiştir... Kedilerden kaçan, böcekleri kovalayan, istediğinde uçan, istediğinde şakıyan, ne olursa olsun kanatlanıp uçmaya her zaman hazır olarak yaşamaya karar vermiştir... Çünkü yaşama sevinci her canlıyı, her zorluğun üstesinden getirir...