Hiçbir şeyine güvenme!

Şu dünyaya gönderilen insanoğluna biçilen ve takdir edilen bir ömür vardır.

İnsanlar yaşadığı süre boyunca, dünyadaki her türlü nimetler emrine verilmiştir. Kendine düşen, takdir edilenle yetinmek, şükretmek, şükrün karşılığını eda etmektir. Şikâyet, etmeden, sitem etmeden, başkalarına verilenden dolayı sorgulayıcı olmadan, kadere rıza göstermek gerekiyor. Yüce Yaratanın halk ettiği her şey, farklı, değişik ve çeşitlidir. Bu yüzden kaderinde, kendisine takdir edilen ne ise, onu yaşayacaktır.

İnsan kazandığıyla, eline geçenle, mevcut olanla yetinmeyi bilmek, sahip olunana şükretmesi gerekirken; sürekli değirmen misali hep istedikçe istemektedir.

Günümüz insanı ne yazık ki öyle yapmıyor, öyle davranmıyor. Sürekli başkalarını kıskanıyor.

Başkalarında olanları kıskanarak, neden bende yoktur, neden benim de olmuyor,  bu “bu haksızlıktır” gibisinden çeşitli serzenişlerde bulunarak, hem kendine, hem da yaratanına haksızlık yapmış oluyor.

Bir düşünün bakalım! Dünyadaki her şey birbirinden farklı değil mi? Ellerinize bakın, beş parmağın beşi de aynı boyda, aynı şekilde mi?

Hal böyle iken, nasıl oluyor da insanların da aynı şartlara ve aynı imkânlara sahip olmasını bekliyorsunuz. Herkese takdir ve tahsis edilmiş belli bir ömür ve bu ömre refâket edici sebepler vardır.

İnsanlarında aynı olmayacağı, olamayacağı gibi, insanın kendine münhasır bütün her şey de farklı olacaktır.

Dünya var olduğundan bu yana, kimi zengin, kimi fakir, kimi güzel, kimi çirkin, kimi kadın, kimi erkek... Bunu değiştirmek bizim elimizde mi? Elbette hayır!

O halde insan tabiatıyla, yaratılışı gereği, kaderinde ne varsa onu görecektir, yaşayacaktır.

“Allah beni böyle yarattı” deyip bir kenara çekilmek ve hayattan soğumak, bir köşeye sığınıp her şeye terk ederek, hayata küsmek olmaz

Çalışacaksın, çabalayacaksın, uğraş vereceksin, insanlardan değil, sadece ama sadece Allah’tan isteyeceksin.

Çalışana Allah verir, yeter ki ne zaman, nasıl ve ne şekilde istemesini bil.

Maddi-manevi kim ne isterse, onunla müşerref olacaktır.

Cenab-ı Allah kimseye haksızlık etmez (haşa), “O”nun yanında her şey boldur, ganidir.

İnsanoğlunun gözü doymaz, nefsi hep ister. Bir evi olan bir ev daha, bir arabası olan bir araba daha… her şeyin daha fazlasını ister.

İnsanın gözü doymaz, o yüzden kişi vefat ettiğinde, mezarına bir avuç toprak atarak;” bu dünyada gözün doymadı, gözünü toprak doyurur ancak” derler.

Niyete bağlı olarak, daha çok zengin olmak, daha çok yemek-içmek hırsı, daha çok eğlenmek ve keyif çatmak hırsı, insanı doyumsuz, asi, kavgacı ve huzursuz eder.

İnsan çeşitli şekillerde mutlu olabilir. En küçük bir şeyle dahi mutlu olabilmenin yolları vardır. Yaşıyorsan zaten bu başlı başına bir mutluluk vesilesidir. Eğer vücudun sağlamsa, sağlık yönünden problemin yoksa işin varsa, çoluk-çocuğun varsa, kendini geçindirebilecek kadar bir gelire sahipsen, senden mutlusu ve huzurlusu yoktur.

Senden üsttekilere değil de, senden alttakilere bakarak şükredebiliyorsan, hamd edebiliyorsan, yaşın kaç olursa olsun, şanslısın, Cenab-ı Allah sana büyük bir himmette bulunmuştur. Yoksa bu dünya, ne sultanlar, ne şahlar, padişahlar, ne Nemrut’lar, Firavunlar, Ebu Cehil’ler ve daha kimler, neler gördü, hepsi de kısa bir ömürden sonra bırakıp gittiler, toprak olup yok oldular.

İnananlar müstesnadır. Onlar mahşer günü, elbette mükâfatlarını alacaklar. Kat, yat, hat, güzellik, zenginlik, han, hamam, saltanat, mevki, makam ve koltuk gibi değerlerin, Allah yolunda olmadığı sürece sana hiçbir faydası olmaz, bilesin! İnsan ne oldum değil, ne olacağım demeli!

Malum, Noksanî bir dörtlüğünde öyle diyor ya!

“Hak’kın toprağına mülküm var, deme

Dam ile harmanda hakkım var, deme

Güçlü kuvvetliyim arkam var, deme

İnsanı sırt üstü yere vuran var.”

Kerim BAYDAK

kbaydak61-artan@hotmail.com