Hiçliğe tutunmak..

Gecenin karanlığında, kaybolmuşluğun ıssız ve derin sancısı, soluk alıp vermekten aciz ciğerleri, biçare durgun kalp atışları, olanca duranlığıyla hayretler uyandırıcı bakışları donuk, sessiz, kimsesiz, ürkek.. Bakmakla bakmamak arasında gidip gelen göz bebekleri hafif nemli ve mağrur.. Belli ki ağlamış.. Üzgün bu çocuk, kırgın, küskün, bıkkın, sevgisiz, susamış herşeye.. Hayata öfkeli..! Hiçliğe tutunmaya çalışan o minicik elleri.. Nazlı bakışları, bükük dudakları.. Bu yaşta çatlamış ayak topuklarıyla, kırık bir yürekle sonu belirsiz bir hiçlikte ilerlemeye çabalayan kocaman bir yürek... O yürek ki herşeye rağmen ayakta.. Hayatın ona sunduğu tüm acılara rağmen inatla tutunan ve bundan gocunmayan gururuyla hayatta var olmanın herşeyden önemli olduğunu vurgulayan iki minik sözcük dudaklarında... (Hayatı Seviyorum)

Ne tuhaf değil mi? İlk görüşte bende bu izlenimleri uyandıran ancak buna rağmen dudağındaki sözcükle beni hayata dahada bağlayan yaşamanın bilincini benliğimde bir kez daha uyandıran hayranlık uyandırıcı, bir bakış açısıyla dimdik ayakta... Bu minicik yürek kim mi ? Sadece üç kuruşa mendil satmaya çalışan, ufacık bir çocuk..