Hissizim..

Aşkın bir hastalık öğrenmiştim lisedeyken. Hatta uzun sürse kalp dayanmazmış. Bundanmış bir süre sonra sevgiye, alışkanlığa dönüşmesi. 

Ama sonra hiç aşık olmamanın da bir hastalık olduğunu okudum bir yerde. Hatta adı da; filofobi imiş.

Ardı ardına bir sürü kitap okudum. Gözlerim kapanana, beynim düşünemez olana kadar. 

Arda kalan zamanlarda sadece uyuyorum, sensiz dünyada en asgari süreyi geçirebilmek için.

Günlerdir yaptığım kahveler tatsız geliyor, içemiyorum. İki yudum alıp lavaboya döküyorum. 

Artık rol yapmıyorum, uzaklaştım insanlardan.

O geveze prensesin konuşmuyor inanabiliyor musun?

Bugün sesinin iyi geleceğinden emin olduğum 3 kişiyi peş peşe aradım. Hatta birisiyle 1 haftadır hiç konuşmadığım halde inadımı kırdım.

Ama hiçbirşey farketmedi, ben hala aynıyım..

Sen gelsen düzelir miyim?

Hayır..

"Eee ne olacak bu böyle?" diye sorduğunu duyar gibiyim..

Bende bilmiyorum.

Her sabah yeni bir güne başlamak çok yoruyor, bir tek onu biliyorum..

Sana da kızamıyorum..

Hala hiç "keşke" demedim..

Bir suçun yok ki. Dost olarak devam etmeyi beceremeyen benim.

Herşeyin içine edip çekip gittim.

Canım bile acımıyor artık.

Biliyor musun bu hissizlik bile korkutmuyor beni..