Hoş Geldin Bekir Coşkun!

İlhan Selçuk’un “Pencere”sinden her sabah bir ışık yayılırdı.

Işık, genelde dışarıdan içeri girer, içeriyi aydınlatır.

Oysa İlhan Selçuk’un “Pencere”sinden dışarıya yansırdı ışık.

İlhan Selçuk, son yolculuğuna çıkınca “Pencere”, öksüz çocuk gibiydi; eski yazılarla doluyordu.

“Pencere” yenilendi, “Onuncu Köy” adıyla Bekir Coşkun’a verildi. Bu, Bekir Coşkun için büyük bir gururdu:

“Bana İlhan Selçuk’un yerini verdiler.

Hani devlet adamının koltuğuna oturmuş bayram çocukları gibi gururluyum…

Ama tedirgin, şaşkın, eğreti, ürkek…

O büyük ustanın ne yerini, ne de köşesini dolduramayacağımı tabii ki biliyorum. Ben onun derya bilgeliği yanında, noktaylı virgülün yerini bile bilemem.”

“Dokuz köyden kovulan”ın sığınacağı olan “Onuncu Köy”, Bekir Coşkun’un Cumhuriyet’teki özgür yeri olacak. Çünkü “Onuncu Köy”ün patronu yok; patron olan okuru var."

Bu bakımdan Bekir Coşkun, sözcük dağarcığından “kovulmak” sözcüğünü çıkardı; Cumhuriyet’teki ilk yazısında (Kapının Eşiğinde) buna değiniyor:

“Türkiye’de “özgür basın” denilen şeyin olduğunu söylemek yalandır. Zannetmek ise büyük ahmaklık… Ama bu gazeteyi cumhuriyete gönül verenler özgürce-bağımsız yapıyorlar ve yönetiyorlar…

Sahibi ise siz Cumhuriyet okurlarısınız…

Sadece siz istemediğiniz anda bunu anlarım ve giderim…”

*****

Bekir Coşkun’un “kapı eşiğinden” saygılı, yumuşak sesi duyuluyor:

“Şimdiiii…

Kapının eşiğindeyim…

Korkarak tıkırdatıyorum camı…

İzin verirseniz; ben geldim…”

Hoş geldin Bekir Coşkun, buyrun, “Cumhuriyet Pencere”sinden seyreyleyin manzarayı!

“Onuncu Köy”de özgürce dolaşın, geceleri kafanızı yastığa koyunca, kaygısız uyuyun!

Seyreldiğiniz manzarayı sizin kaleminizden okumak güzel olacak!

İzinsiz, sorgusuz sualsiz girip çıkacaksınız bu kapıdan.