Huyumuz kurusun!

Biz delikanlılığın kitabını türlü versiyonlarda, değişik zaman ve zeminlerde yazmış bir milletin evlatları olsak da(!):
Hala, kuru lafla 'avaz avaz bağıranları', 'kodum mu oturturum' tazı konuşanları, yarıdan çok 'serseri' olanları...
Kaypaklık ve yalakalığı meslek edinip; yetimin kılından tüyünden, onların alın ve akıl terinden çıkardığı yağla geçinenleri delikanlı zannederiz.
Hatta; zannetmeyiz, onlara doğrudan doğruya, 'delikanlı' deriz.
Ne dediğini anlamadan, niyetini bilmeden peşine takılırız.
- Dünyadan bihaber ... yaşarız...

Oysa öyle midir delikanlılık?

'Delikanlı' dediğin; özünün, sözünün eridir.
Özünden sözünden dönmez, ayrılmaz.
Az, öz ve yalansız konuşur.
- Kendini savunma ihtiyacı duymaz...

Delikanlıda utanma duygusu vardır, utanır ama utandırmaz.
Kendi fikir ve düşüncelerinden olmayanları aşağılamaz.
Hakaret etmez.
Konuşurken yüzü kızarır, nasır tutmaz.
- Yüz kızartıcı, şaibeli hiçbir olayda adı geçmez...

Zorba değildir.
'Ben ne dersem o' mantığı içinde olmaz.
Her önüne gelene dayılanmaz.
Sahte kahramanlık yapmaz.
Cesaretini doğruluğundan alır.
- Makam ve mevkiinden almaz...

Yaşam tarzıyla örnektir.
Kullandığı kelimeleri özenle seçer.
- Hitap şeklinde 'sen', 'lan' yoktur, 'siz' vardır...

Kendini, neslini inkar etmez.
Ülkesini, milletini sever, sever görünmez.
Her renge girmez, biçim değiştirmez.
Şekilde değil, özdedir.
- Neyse odur...

Doğruluk hamurundan gelir.
Bu yüzdendir;
- Sonradan olmaz...

* Bu özelliklere sahip veya bu özelliklerden yoksun kişilere nerede mi rastlarız?
- Boşuna mı, "Huyumuz kurusun" başlığını attık?