İçeride bir Ben

Sen benim küçük bal böceğim,

Senin için açıyorum her bahar öncesi,

Sonrası balsız kalma diye…

Uçurtma oluyorum bazen göklerde,

Dans ediyorum karşı durarak rüzgara.

Bir havalandım mı göklere,

meydan okuyorum cesaretim aşktan.

Bir çocuk oluyorum bazen

O uçurtmayı uçuran,

O uçtukça hayallerim uçuyor…

Zaman akıyor ben yerimde duruyorum,

Teslim olmuyorum zamanın akışına…

İnsanlar hep sevgiyle gülsün istiyorum,

Riyasız olmuyor, beceremiyorum,

Elimde olsa ruhlarını yıkarım,

Hepsinin sevgi ve haz havuzunda,

Oysa ki, insanların yüreğine bile dokunamıyorum…

Ve gördükçe ağlıyorum,

Geceye kafa tutuyorum neden diye?

Lakin yine çaresiz gözleri yaşlı duruyorum,

Uçurtmamın havalanamayan hali ruhiyesinde…

Rüzgarım yok oluyor,

o zamanlarda sanki nefesim gibi…

İnsanlık için acı çekmek ,

Sana mı kaldı? Deli diye kızıyorum,

Sonra hiddetle haddini bil diyorum haddini bil,

Tanrı seni sadece kendini yaşaman için görevlendirdi

Aksi olsa sen zaten eros’un kızı olurdun, diyorum…

Bir dua ediyorum sonra Tanrım ne olur;

Bana sana şükrettirmeyi dua ettirmeyi unutturma diye,

Ve bazen ne kadar kendime bile çaresiz olduğumu,

Görmüş oluyorum yeniden…

Ona şükretmekle ne kadar yetinebilirim ki,

Onun için yücelmem lazım yükselmem lazım,

Kendi irademle alçalıp yükselmem lazım,

Onun yolunda koşmayı öğrenmem lazım,

Ayağım takılmadan…

Senin için çoğalmam lazım,

Sen onun ödülüyken bana,

Arınmam lazım insanların,

Deli saçması inanışlarından…

Bu insanlığın insanlık dışı çığlıklarına,

Gülüp geçeli çok olmuşken zaten,

Artık ağlamalı değil mi?

Yüreğim onların günahlarına…

Aşk için çoğalabilmek ve Tanrıma şükretmek,

Yine elimdeyken bugün mutluyum,

Bu şansa sevgiyle çoğalmak,

Çok güzelken kendi ekseninde,

Değerini bilebilmek,

Ve yetinmek gerek yalnızca…

(AYÇA; BALIM SULTAN, 2 NİSAN 2012 PAZARTESİ)