İçimdekiler...

'Öldürmeyen acı güçlendirir!' derler. Bence öyle değil öldürmeyen acı insanı değiştirir hissiz biri yapar. Belki de bana olan şey de tam olarak bu. Çekilen acılar beni tamamen değiştirdi. Bırakıp gideyim diyorum ama sonra arkamda bırakacaklarım geliyor aklıma.Üzülüyorum onların hayatlarını değiştirmeye hakkım yok diyorum. Tamamen kaybolmuş biriyim şu sıralar. Çıkmaz sokağın sonundaki duvara yaslanmış , sırtımda soğuğu hissederek ağlıyorum. Pek ağlamakta denemez . İnsan üzülünce ağlar , o üzüntüyü hissedince. Ben artık hissedemiyorum. Birileri benden bu mucizevi şeyi çaldı. Ben artık sadede göz yaşı döküyorum. İşte çevreden farkım da tam olarak bu. İnsanları dinlerken o kadar iyi rol yapıyorum ki gerçekten hissettiğimi zannediyorlar.Ama artık istesem de bunu yapamam. Çalınan şeyin yerine yenisini koysanız bile eskisi gibi asla olamaz çünkü.

Belki de şu an bu kız ne saçmalıyor diyorsunuz. Tamam kabul ediyorum biraz saçmaladım. Ama en azından içimde tutmadım değil mi? Bunu çevremdeki insanlarla paylaşamazken sizlerle paylaşmam da büyük bir ironi zaten. Ama ne yapabilirim ki artık içimdekiler dışarı çıkmak istiyordu bende kıramadım.

 Herşey için teşekkür edebilirim bu hayatta ama benim bu halde olmamın tek sorumlusu yine ben olduğum için kendime teşekkür edemiyorum.Sanırım tüm mesele bu.

İyi günler..(Tabi iyi bir gün yaşayabilirseniz.)

                     Betül Afra Lekesiz/ Edirne