Kaybolmuş

Elimde kalitesiz bir içki... Kırk yılın yükünü taşımış bu sandalyede oturmuş, sokaktan gelen sesleri dinliyorum. Acım o kadar büyüliyorumk ki sadece içkiyle dindirebiliyorum. Ben... Ben hayatının anlamını kaybetmiş, yaptığı her işte başarısız olan, işe yaramaz ayyaşın tekiyim. Pes etmişim. Parmaklarım bardağı tutmaktan şeklini almış. Yerimden kımıldamaya takattim yok. İşe yaramaz demiştim ya, yeni bir sıfat bulunması gerekiyor benim için...

Eve şöyle bir bakınca kırk yıldır kadın eli değmediği anlaşılıyor. Kırık dökük mutfak dolapları, kirden rengi belli olmayan kanepeler, uzun zamandır kullanılmadığı üzerindeki tozdan belli olan bir televizyon... Başka hiçbir eşya yok evde. Boş ve sessiz ...

Benim gibi yaşlı, eşi ,çocuğu, akrabası bulunmayan bir adam için hayat eziyetten farksız. Gelsin Azrail alsın canımı. İçkiden başkı dostu olmayan bir adam fazla bu dünya için.

Umutsuz bir şekilde, pencere kenarında oturup,gülen, üzülen ya da acı duyduğu yüzünden belli olan insanlara bakıyorum. Sadece bakıyorum. Hiç bir düşünce yok. Hiç ayık olmayan bir adam için bu durum normal. Sürekli içki, içki,içki...

Eşimi kırk yıl önce kaybettim. Hayatım boyunca sevdiğim tek insanı akciğer kanserinden dolayı düğünümüzde kaybettim. Öyle büyük bir acıyla sarsıldım ki onunla bende ölmüş gibiydim ki öylede olmuştu. Öldüğünü duyunca evlendikten sonra oturmak için alıp döşediğimiz eve geldim ve elimde bulunan tüm içkileri içtim. Ara sıra bir kaç arkadaş gelip gidiyordu. Zamanla onlarda benden umudu kesip kendi hayatlarına devam ettiler. Geriye sadece ne ve şu an elimde tuttuğum resim kalmıştık.

Onun ismi Defne idi. Gülümsemesiyle buzu bile eriten Defne. O, benim Defne'mdi. Kaybettiğim bir çok şeyin yanında en değerli olanı o idi benim için.

Betül Afra LEKESİZ / Antalya