İki eli yakamda yalnızlığın

Sen gitmelere gittiğinden beri, ben yok olmaları öğreniyorum. Şansım yağver gitseydi eğer; gelir bulurdu beni, yeşerirdi toprağımda ölüm. O değil de en çok seni öpmeleri arıyorum saklandığım sığınaklarda. Olacak iş değil ya yel değirmenleri de kendini savunmayı öğrenmiş, şimdi savaş meydanından kaçmalara sığınıyor Donkişot hallerim. Seni Çok Sevmiştim. Onun içindir senden kalan yanlızlığımıda sevmem. Aşkınla eziyet edip durdun bana yıllarca, imselere bişey diyemedim. Yüreğimde ki yaraları sordular, söyleyemedim, o yaptı diyemedim. Kimse kalbini kırsın istemedim, korktum seni kaybetmekten. Gidersen birkere daha yaşayamam zannettim. Hep gitmelerden korkardım. Onun için senden önce benim gidişim. İnsan sevdiğini birkere kaybedince, sevilen bi kere gidince diğerleri de hep gider diye korkuyor, sevmeye. Seni korkularımla sevmiştim. Elimde değildi, bir kere incinmiştim, ikincisinden korktum. Yine de sevdim seni, hem de gidenlerden daha çok sevdim. Hep ayak seslerindeydi kulağım. Çizdiğim sınırlardan öte bir ayak sesi duyunca irkilirdim, koşardım tutmak için seni. Oysa sen gitmeyi değil benli hayalleri düşlüyor olurdun o zamanlarda. Sadece düşlüyordun, Benimde 'sen’li hayallerim olsun diye hiç yardımcı olmadın bana, korkularıma. Sadece sevmekti. Beklemekti çabasız sevmek. Bense çırpındım durdum karşında, boşa kanatlarımdan oldum, uçmayı unuttum. Çok anlatmak istedim sana, ama o kadar kaptırmıştın ki kendini hazır hayata ‘Dur’ dedim duymadın. Sonumuzdu haykırışlarım, dinlemedin. Şimdi ayaklarımı yere öyle sert vuruyorum ki, çabalarımın bir anlamı olmadı, gidişimin bir anlamı olsun diye. İz bırakmak değil niyetim, farkedilmek geçte olsa. Bütün anıları topladım, derli toplu bıraktım sana. Sen hazırı seversin diye, üşenirsin de anıları karıştırmazsın diye, hatalarını belki anlarsın diye öyle bırakıyorum. Niyetim acıtmak değildi seni. Bilirsin bir sana kıyamazdım. Kıyamam da. Sen gerçeklerle hayalleri ayırt edemedin hiç bir zaman. Artık gidiyorum hayatından bu gerçek, senin beni sevdiğinse koca bir yalan değil, hayaldi. Kızgın değilim sana, kırgınım. Kendine öncelik tanıyıp beni ve hayallerimi sonsuza dek ertelemek zorunda bıraktığın için. Artık gelenlerin gitmemesi için değil, onlardan gitmemem için savaşacağım belki de. İnsanoğlu ne tuhaf, her sevgi de ayrı hüzünler, ayrı mutluluklar ama sadece farklı iki sonuç var;  

Gİtmek…
Kimi zaman ayakların geri gidercesine,
Kimi zaman bi aşkı tamamen silercesine.
Gideni izlemek…
Kimi zaman ‘Dur’ demekle dememek arasında binlerce kez ölmek,
Kimi zaman üstünden kocaman bi yükün kalkması.
Seviyorum seni ama gitmeliyim…
Seni hayallerin,
Beni gerçeklerim bekler… (CYLN)