İki tren rayı

Yanlızlık Paylaşılmaz...
Yalnızlık, yaşamda bi an,
Hep yeniden başlayan...
Dışından anlaşılmaz.

Ya da kocaman bir yalan,
Kovdukça kovalayan...
Paylaşılamaz.

Bir düşün'de beni sana ayıran
Yalnızlık, paylaşılsa yalnızlık olmaz.

Özdemir Asaf / Yuvarlağın Köşeleri

Üstad, söylemiş. Üstüne kelam etmek benim hiç haddim değil...
Ben sizlere kendi meşrebimce başka konudan bahsetmeye çalışacağım.
Hadi biz tren raylarından konuşalım...
Evet, evet bildiğimiz şu tren rayı işte. Bir yerlerde ne zaman yanlızlıkdan dem vurulsa, aklıma onlar gelir. Bir de denizfenerleri...

Şimdi, gözlerinizi usulca kapatın. Ve lütfen hayalinizde ki sonsuz vadide göz alabildiğine uzanan bir tren yolu düşleyin...
Yada, sarp kayaları kendine destek almış, karlarla kaplı sarp dağların arasından kıvrım kıvrım dolanan, tünelleri geçen adeta sonsuz bir yolun yolcusu olan o çelik tren raylarını hayal edin...

Bu parelel döşenmiş metal parçaları aslında ne çok benzer bizlere...
Bazı çiftler vardır hani; her ikisi de, aynı yola baş koymuşlardır, yıllar yılı aynı yöne doğru beraberce azimle ilerlerler...

İkisinin de yüzleri hep aynı yöne dönüktür sağla solla ilgilenmez hedefe kitlenmişlerdir. Tüm engelleri de birlikte aşarlar.
Dağ, bayır, yağmur çamur demez, beraber gezerler...

Hatta birine baktığınızda ötekini görürsünüz adeta, diğerine, tıpatıp eşi gibi benzerler. Çünkü yoğruldukları hamurları aynıdır onların.

Her biri gelinen dönemeçleri, bir diğerinin desteğiyle alır.
Biri diğeri olmaksızın işlevini kaybeder, adeta çalışamaz olur.
İşte bu nedenlede birinin var oluşu ancak ötekiyle, anlam bulur.

Öğrencisi olamayan hocaya "öğretmen". Çocuksuz kadına, "ana" denemeyeceği gibi, onların beraber bir işlevi vardır. Ve sırtlarında taşıdıkları yüklerinin gereği, asıl görevleri; varılacak noktaya ulaşmaktır...

Ve tüm bu parelelliklerine ve benzerliklerine rağmen, iki tren rayının arasında onları ayıran, dar bitmez tükenmez bir yadsınamaz derin bir "boşluk" her zaman olacaktır. Vazife icabı bu olmalıdır da...

Ve onlar bilirler ki, beraberliklerinin amacı vazifedir. Bu nedenle de onların yolları aslında hiç bir zaman kesişemez.
Bu yüzden de hedefleri asla birleşmeye dair olmamıştır.

Yan yana kalarak, aynı yolda bir amaç uğruna ilerlemek, beraberliklerinin yegane aktidir...
Aynı amaca hizmet etmekde hayat bulurlar. Ve bu akid onları bir arada tutar.

"Aynı yolda kalarak, beraberce var olmak..."
Bu, bir görev, görev ise yegane doyumdur onlar için.
Taa en başından beri birleşememeyi kabullenmiş gibidirler onlar. Yanyana kalırlar, geceleri sesiz ve beklentisizce uzanırlar...

Onlar hem çok yakın, hemde alabildiğine uzaktırlar...
Ve işte bu yüzden; bu evrende iki tren rayının birbirine olduğundan daha yakın ve aslında birbirinden bu denli uzak başka bir şey yoktur."

Ne gökkubbe deki yıldızlar Dünya’ya, ne de Afrika Çin’e...
Hiç biri, ama hiç biri iki tren rayının birbirlerine uzak olduğu kadar uzak olamaz...

Belki bir gün bizim evrenimizde birleşemeyen parelel doğrular, sonsuzlukda kesişirler...